Mijn grootste droom in mijn leven is om mama te mogen worden. Voorafgaand aan het fertiliteitstraject heb ik vaak gefantaseerd over dat moment dat je er achter komt dat je zwanger bent. Dat leek me zo’n magisch moment. Ik zag het dan voor me dat ik een zwangerschapstest deed en, met de positieve test en twee babysokjes in mijn hand, naar mijn man rende en we elkaar huilend van blijdschap in de armen vlogen. Dit zou ik nooit zo gaan ervaren. Voor mij is een testmoment geen magisch moment meer, omdat een positieve test alleen maar kan voorkomen na een terugplaatsing op een vooraf besliste testdatum en een positieve test ook geen positieve test hoeft te blijven. Ik heb immers al twee keer ervaren dat het na een positieve test ook nog mis kan gaan. Het andere magische moment leek mij hoe een baby gemaakt wordt. Uit liefde, ontstaat liefde. Bij ons kan een baby alleen ontstaan in de minst romantische omstandigheden: pijnlijke terugplaatsingen en puncties, tl-verlichting, rukbunker, reageerbuis, puistenveroorzakende hormoonspuiten, koekeloerende artsen rondom je met bouwlamp verlichte punani en een eendenbek in je. Erg sexy! Not! Het besef dat je niet sterk genoeg bent om zelf zwanger te mogen worden, doet pijn. Na de operatie is er nog eens bij gekomen dat ik ook niet meer natuurlijk mag bevallen en een groot gezin uitgesloten is. Opeens is dit geen keuze meer, maar wordt dit voor mij beslist. Naast dat ik niet zelf zwanger kan worden, kan ik mijn kind ook nog niet eens zelf op de wereld zetten (mocht het al ooit lukken). Ik ga nooit ervaren hoe het is om mijn vliezen te breken of te persen totdat ik het eerste huiltje hoor. Bij het bevruchten heb ik hulp nodig. Bij het innestelen heb ik hulp nodig. Bij het bevallen heb ik hulp nodig. Het magische is er wel een beetje af. Het voelt als continu rouwen. Ik moet gaan verwerken dat ik nooit op een natuurlijke manier zwanger kan worden. Iets waar ik zo erg naar verlang, zal ik nooit kunnen meemaken. En elke keer komt er weer een stukje bij om te verwerken. Twee keer heb ik afscheid moeten nemen van een beginnend leven. Ook al waren de twee zwangerschappen nog pril, het blijft iets om te verwerken, waar we verdriet om hebben en dus om rouwen. En het zware is dat ik het grotendeels alleen moet doen. Zo veel mensen willen mij helpen, maar niemand kan écht begrijpen waar wij door heen gaan. En zelfs voor mij is het al anders dan voor mijn man. Het gebeurt allemaal in mijn lichaam. Er zijn twee leventjes in mijn buik dood gegaan. Ik ben degene die geen goede omgeving biedt aan onze embryo’s. En het is mijn lichaam, dat niet sterk genoeg is om een zwangerschap te dragen. Ik voel me regelmatig dat kleine meisje dat in haar eentje in de grote boze wereld stapt, zoekend naar een uitweg. Wat is het een vreselijk eenzaam rouwproces. Dit is het stukje verdriet dat soms ook voor mijn omgeving onzichtbaar is. En ondertussen blijft die boze (en soms ook de lieve..) wereld maar roepen dat je moet genieten van je leven en dat je wel blij moet zijn voor anderen. Ik weet echt dat mensen het lief bedoelen, maar door zulke opmerkingen voel ik me alleen maar meer alleen. Zulke opmerkingen geven mij de bevestiging dat ik dit stukje echt alleen moet verwerken en dat diegene niet begrijpt hoe heftig dit proces is. Ik denk dat het voor niemand écht volledig te begrijpen is wat zo’n traject met je doet. Pas als je er zelf in zit, ervaar je hoe elk stukje in je lijf 24/7 verscheurd kan worden door angst, verdriet en machteloosheid.

En dan zit ik opeens op het eeuwige wachtbankje van een jaar, waarin ik moet herstellen van de operatie. Het wachten geeft me veel tijd om na te denken. Nu ik terugdenk aan het afgelopen half jaar, besef ik me hoe vreselijk heftig deze tijd is geweest. Ik heb nog nooit zo veel gehuild als in deze maanden en achteraf gezien heb ik ook wel gekke keuzes gemaakt (waarvan ik overigens wel denk dat het de goede keuzes waren!). In een hele korte tijd hebben we toch besloten nog “even” een extra ICSI-poging te doen, hoewel we nog twee pre-embryo’s in de vriezer hadden. Ook hebben we meerdere verschillende plannen in een korte tijd gehad. Ik heb continu doorgestreden en ben er zo vol voor gegaan, maar ik heb eigenlijk alleen maar teleurstellingen te verwerken gehad. Vlak na de operatie had ik me daarom voorgenomen om maar vooral veel te genieten van de dingen die me blij maken. Naar dingen toe gaan wanneer ik wil. Op het laatste moment besluiten toch lekker samen met mijn man uit eten te gaan. Lekker veel shoppen en dagjes uit plannen. Spontaan met vrienden op het terras gaan zitten. Eindelijk weer eens een goede cocktail drinken, of twee of drie. En meer van dat soort dingen. Ik merk echter dat dit lastiger gaat dan ik hoopte. Natuurlijk plan ik leuke dingen in en kan ik daar op z’n tijd ook best van genieten, maar het gemis van een gezinnetje blijft groot. Vooral het moment dat je na zo’n leuke dag weer thuis komt in een leeg huis, laat me het gemis alleen maar meer voelen en komen er ook steeds vaker tranen. Ik merk dat ik ook steeds vaker kan huilen om films waar baby’s in voor komen en dat ik steeds vaker boos word op de situatie als ik weer een zwangere vrouw zie. Dit zijn beide dingen die ik niet van mezelf herken. Ook vind ik elke zwangerschap in mijn directe omgeving lastiger worden. Eerder had ik vaak nog de hoop dat we dan nog even tegelijkertijd zwanger zouden zijn, maar nu weet ik dat ik bij al deze mensen de hele zwangerschap vanaf de zijlijn toe mag kijken en er voor mij nu geen hoop is om ook zwanger te worden. Vooral bij vrienden en familie die heel dicht bij me staan vind ik dit lastig. Ik merk dat het traject echt wel een stukje van mijn positieve persoonlijkheid kapot heeft gemaakt. Ik vraag me zelfs wel eens af of ik ooit echt weer helemaal de oude word en of ik het moederschap niet te veel romantiseer. Gelukkig gaan de meeste vrienden heel begripvol met de situatie om en snappen ze als ik een keer een babyshower oversla of een keer later reageer op bepaalde berichten of situaties. Toen ik laatst door mijn Instagram heen scrolde, zag ik een getekend plaatje met een mooie, zwangere vrouw met de tekst “I don’t want to see friends or go out. I just want to lie in my bed and feel the baby move in my belly”. Dit plaatje met deze tekst is wel precies hoe ik me voel en waar ik ten diepste naar verlang. Ik weet dat als ik ooit moeder zou mogen worden, ik ongetwijfeld wel weer eens zou verlangen naar de vrijheid die je hebt als je nog geen kinderen hebt, maar op dit moment lijken alle mooie momenten niet te kunnen tippen aan het geluksgevoel van een baby, die je kunt voelen in je buik.

Over de tijd tussen het vorige ziekenhuisbezoek in Krefeld en de operatie kan ik wel een boek schrijven. De wachttijd in Krefeld is kort en ik heb het gevoel dat de artsen erg goed en zorgvuldig werken, maar verder kan ik weinig positieve dingen bedenken over dit ziekenhuis. De communicatie in dit ziekenhuis is echt bizar slecht, ik heb in totaal vier verschillende operatiedata gekregen en zelfs op de simpelste vragen, zoals waar ik me op de operatiedag moet melden, kon niemand me antwoord geven. Ook het liggen in een ziekenhuis waarvan je de taal niet goed spreekt, heb ik erg onderschat. Ondanks de grote internationale afdeling, werd er alleen maar Duits gesproken. En dan heb je nog het personeelstekort in de zorg, waardoor niemand echt tijd voor me had, hoewel je op je kwetsbaars bent en juist aandacht nodig hebt. Nu ik zelf in het ziekenhuis heb gelegen, besef ik me ook pas echt hoe groot het probleem in de zorg is.

Hoe vreselijk het ook was om weer een vroege miskraam te moeten ervaren: het heeft ons ook iets positiefs gebracht. We zijn er nu namelijk uit dat we toch de operatie willen gaan doen, om de vleesboom weg te laten halen (laparoscopische myomectomie). Opeens voelt het alsof alles duidelijk is. Dat ik nu twee keer een vroege miskraam heb gehad en verder alle terugplaatsingen mislukt zijn, lijkt er toch wel echt op te wijzen dat er iets mis is in mijn lichaam, wat het innestelen onmogelijk maakt. Het meest logische zou dan toch zijn dat dit aan de vleesboom/myoom ligt. Vorige maand hadden we ons al georiënteerd op ziekenhuizen waar we de operatie uit kunnen voeren. De kliniek in Düsseldorf doet geen grote operaties, dus daar kan het niet. In Nederland staat er een wachttijd van ongeveer 9 maanden voor deze operatie, dus valt daarom ook af. We kwamen daarom uit op het Helios ziekenhuis in Krefeld, in Duitsland. Dit ziekenhuis heeft een wachttijd van vier weken, een contract met mijn zorgverzekering, een Nederlandse patiëntenafdeling en een zeer goed aangeschreven afdeling gynaecologie. De afdeling heeft zelfs prijzen gewonnen, dus dat vertrouw ik wel. Vorige maand hebben we hier een intakegesprek gehad, dus nu zouden we hier zo een operatiedatum af kunnen spreken. Als we contact opnemen met het ziekenhuis, geven ze aan dat ik eerst een MRI moet doen. Een week later hebben we een gesprek om de MRI te bespreken en de laatste onderzoeken uit te voeren. De artsen vertellen me nog een keer alle mogelijke risico’s en dit is me toch een waslijst! Het engste risico vind ik dat bij ernstige complicaties tijdens de operatie, mijn volledige baarmoeder verwijderd moet worden. Ik snap dat ze dit allemaal moeten vertellen en dat de kans op al die enge risico’s erg klein is, maar ik vind het allemaal maar een eng idee. De artsen hebben er vertrouwen in. Ergens in me roept een stemmetje heel hard dat ik deze operatie niet moet doen. Met grote twijfels en met tranen in m’n ogen zet ik een handtekening onder het formulier waarin ik akkoord ga met de mogelijk verbonden risico’s. Na het gesprek met de artsen lopen we het ziekenhuis uit en ik voel de tranen prikken. Ik ben zo gigantisch bang.

Dit testmoment voelt toch wel wat extra beladen, omdat deze terugplaatsing voelt als de laatste hoop. Lukt het niet, dan gaan we waarschijnlijk toch voor de operatie om de vleesboom weg te laten halen. Testen doen we altijd samen. Na de lange vijf minuten lopen we de badkamer weer in en werpen een blik op de test. Deze keer hebben we geen vergrootglas nodig en zien we het meteen. Er zijn twee streepjes zichtbaar! En deze keer kan hij niet vals positief zijn door Brevactid of andere hormoonspuiten. Dus ik ben gewoon zwanger! Het geeft me ook een fijn gevoel dat de test zoveel duidelijker is dan de eerste keer dat ik zwanger was. Mijn man kijkt me met waterige ogen aan en ik geef hem een hele lange knuffel. Nog wel tien keer kijken we naar de positieve test, maar hier is echt geen twijfel over mogelijk. Hij is hartstikke positief! Het voelt deze keer ook zo anders dan de eerste keer dat ik een positieve test had. Ik heb geen bloedverlies gehad en alles voelt gewoon zo goed. Ik ben zo blij dat we nog een terugplaatsing hebben gedaan en niet voor de operatie zijn gegaan. In mijn hoofd begin ik al te fantaseren hoe we het onze ouders gaan vertellen en begin ik te rekenen wanneer de baby geboren zou worden. Jaaaaa! Ik ben gewoon echt zwanger!

Een dag na de punctie word ik gebeld met het bericht dat 9 van de 11 eicellen rijp zijn en dat er 6 bevruchtingen zijn. De eerste twee bevruchte eicellen zijn al ingevroren en de andere vier laten ze door delen tot hopelijk vier mooie embryo’s! Vijf dagen na de punctie heb ik weer een terugplaatsing. In de wachtkamer zie ik de lieve, knuffelbare verpleegster. Zelfs van een grote afstand herkent ze me en zwaait even glimlachend naar me, voordat ze een andere patiënt mee neemt. 

Ook de zesde terugplaatsing heeft niet geleid tot een zwangerschap. Ik merk dat ik er nu helemaal doorheen zit en dat ik er ook geen vertrouwen meer in heb dat het ooit goed komt. We hebben nog twee pre-embryo’s (bevruchte eendaagse eicellen) in de vriezer, maar of een daarvan het nog redt tot een vijfdaagse embryo is nog maar de vraag. Zo verder gaan heeft gewoon geen zin meer. Ik heb nu zoveel terugplaatsingen gehad, zonder resultaat. Ik maak deze maand niet direct een nieuwe afspraak voor de volgende terugplaatsing, maar besluit eerst met de arts in gesprek te gaan. De arts begint weer over de vleesboom. Hij raadt nu toch echt een kijkoperatie aan, waarbij de vleesboom weggehaald wordt. Hiervan moet ik echter wel vier tot zes maanden herstellen. Zes maanden uit het traject! Ik wil dat helemaal niet! Ik wil zo graag zwanger worden en dan moet ik deze wens nog een half jaar op pauze zetten. En mogelijk is de vleesboom geen eens de oorzaak en doe ik de hele operatie voor niks, hoewel er nog best wat risico’s aan zitten. Het voelt niet goed. We besluiten daarom toch nog maar een terugplaatsing te doen. Mijn man en ik hebben deze week veel gesprekken gehad over hoe we verder moeten gaan en de operatie voelt nog te vroeg. Doorgaan met de terugplaatsingen is voor ons daarom, na lang wikken en wegen, de beste optie. Een aantal dagen na het telefoongesprek met de arts vertrek ik daarom weer naar Düsseldorf voor een echo, om de volgende terugplaatsing in te kunnen plannen. De arts is enigszins verbaasd dat ik er weer ben en vraagt wat ons plan is. Op dit moment weet ik het echt allemaal even niet meer. Ik barst in tranen uit en alle emotie van de afgelopen tijd komt er uit. Ik weet op dit moment echt niet meer wat ik moet doen en waar ik goed aan doe. Ik krijg een complete black-out en op dit moment baal ik echt gigantisch dat ik alleen naar Düsseldorf ben gegaan. De arts en de Nederlandse patiëntenbegeleidster zijn in ieder geval lief voor me en geven me zakdoekjes en thee. Ik besluit de echo waar ik voor gekomen ben, toch maar te doen en me aan ons plan te houden om deze maand weer een terugplaatsing te gaan doen. Ik haal bij de apotheek om de hoek nog even de Ovitrelle (eisprongopwekker) op en bij het bakkertje er naast een Pretzel voor de terugreis (dat is inmiddels traditie geworden!) en rijd dan terug naar huis.