Daar zat ik dan, februari 2018. Mijn vriend en oudste dochter, Aimée, naast me. Ik op de tafel van de verloskundige, en op dat moment ook de echoscopiste. Ze begon met de echo en ik moest erg zoeken naar wat ik nou eigenlijk zag. Het was natuurlijk niet mijn eerste echo, maar ik kon er deze keer op 1 of andere manier toch niet zo veel van maken. Het apparaatje ging van mijn buik en mijn verloskundige sprak de voor ons legendarische woorden “ik heb een verrassing” en vervolgde na wat voor mij een eeuwigheid leek met “het zijn er twee”. WTF!? Was mijn allereerste gedachte. Dit kon toch niet waar zijn? Ik een tweeling? Al vrij snel ging ze verder met het maken van de echo en nu zag ik pas waarom het beeld zo anders was dan anders. Maar ook weer niet. Eigenlijk was het beeld niet anders dan bij de oudste, 1 ‘zakje’, maar met 2 foetussen en een heel dun vliesje, deze heb ik niet eens gezien tijdens deze echo.