Ik zeg regelmatig dat mijn zoon een echt buitenkindje is. Niets liever dan buiten zijn, of het nu koud is, regent of hard waait, het maakt hem allemaal niets uit. Ik heb legio foto's van een doorweekt kind omdat hij niet uit de speeltuin wil komen ondanks een stortregen. En vies is hij ook altijd, want ieder stukje zand, gras, water, modder daar moet mee gespeeld worden. Ik vind het allemaal prima, ben zelf ook een buitenmens. Toen ik laatst echter een keer zei dat hij zo'n buitenkindje is, kreeg ik van twee vrouwen de opmerkingen 'nou alle kindjes zijn buitenkindjes hoor, ze spelen allemaal graag buiten'. En toen ik terugdacht aan mijn eigen jeugd vond ik daar wel een kern van waarheid in zitten. Bijna alle dagen waren er wel kinderen op straat te vinden en zelf was ik ook altijd wel buiten. Mijn moeder was daar niet altijd blij mee hoor, als ik weer eens doorweekt of vies thuiskwam haha.
Maar toch heb ik het idee dat er iets veranderd is. Mijn zoontje gaat het liefst naar één van de speeltuintjes hier in de buurt maar het valt mij op dat daar nooit veel kinderen spelen. En okee, op maandagochtend in de stromende regen verwacht ik dat ook niet. Maar nu het weer wat mooier wordt is er zelfs op een woensdag- of zondagmiddag weinig leven te bekennen in de speeltuin. Waar zijn al die kinderen? Zitten ze binnen, zijn ze aan het sporten, zitten ze achter de computer, in het zwembad of in een overdekt speelparadijs? Ook tijdens de fietstochten die manlief, zoonlief en ik maken kom ik maar weinig kinderen tegen. En als klap op de vuurpijl melde een vriendin dat ze had gelezen dat kinderen steeds minder buiten spelen en dat dit de kans op blessures op latere leeftijd vergroot. De motorische ontwikkeling zou achterblijven en kinderen leren gevaren minder goed inschatten en leren niet hoe ze moeten vallen en dergelijke.