Twee weken geleden barst ik in lachen uit op dezelfde plek die me al maanden achtervolgt in mijn meest beangstigende nachtmerrie. Of nou ja, nachtmerrie. Het is niet dat ik dan slaap. Het is het leven wat ik leid, of beter gezegd, lijd sinds die dag bijna 10 maanden geleden, op diezelfde stoel waar ik nu als een malloot aan op het lachen ben, terwijl de gynaecoloog - een man die slechts de boodschap over brengt, maar in mijn ogen het wandelende bewijs is van al deze pijn - een inwendige echo doet. Iets waar ik altijd al een hekel aan had. Ik kan niet stoppen met lachen. Echo’s zijn normaal leuk voor bijna iedere aanstaande ouder, voor mij was het een hel. Bang voor wat er nu weer zou komen. Bang voor weer slecht nieuws. Maar die dag, twee weken geleden, was ik blij. Héél blij, want het is er niet één, maar het zijn twee baby’s. Twee regenboogjes. Tijdens de grootste storm van mijn leven, eindelijk een keer geluk en dat zelfs dubbel!