Deel 1 & 2 nog niet gelezen? Doe dit dan eerst 😊 

Deel 1 nog niet gelezen? Doe dit dan eerst 😊 

Dag 1. 17 december. We gingen op visite bij mijn moeder. Toen we een tijdje zaten te praten, vroeg ik aan mijn moeder of zij Gijs zijn hoofdje ook zo groot vond in vergelijking met twee weken daarvoor. Zij had hem toen voor het laatst gezien, dus kon het voor mijn gevoel beter vergelijken dan wij. In de dagen ervoor hadden we het er samen wel eens over gehad, maar wij zagen hem natuurlijk elke dag en er gingen nog geen alarmbellen rinkelen. Zijn hoofdje is vanaf de geboorte al wel iets groter geweest dan van Max en zo hielden wij ze ook vaak uit elkaar: ‘Gijs heeft een iets groter hoofdje dan Max’ of ‘Max zijn hoofdje is net iets kleiner dan dat van Gijs’. Hij was ook wel iets groter en zwaarder dan Max, dus we hadden er nooit iets achter gezocht. Ze gaf aan dat het haar ook opgevallen was en adviseerde ons om direct naar de huisartsenpost van het ziekenhuis bij haar in de woonplaats te bellen. Dit heb ik gedaan en ik had er vanaf het eerste moment al een heel raar onderbuikgevoel bij. Na een aantal mensen gesproken te hebben, die even gingen overleggen, mochten we langskomen. We moesten een tijd wachten en werden gezien door een arts. Zij zag niet veel bijzonders en aan Gijs zelf merkte we ook geen vreemde dingen in zijn gedrag. Enige wat ons opviel was zijn hoofdje die echt wel enorm gegroeid was (ik ging ondertussen foto’s van de afgelopen periode met elkaar vergelijken) en zijn oogjes die een beetje gek stonden (hierover later meer). Maar de arts had hem nog nooit gezien, dus zij moest op ons verhaal afgaan. Wat natuurlijk wel handig was, was dat we zijn tweelingbroer Max ook bij ons hadden. Aangezien ze een eeneiige tweeling zijn, die dus identiek zijn, kon ze een goede vergelijking maken. We waren 2,5 week ervoor bij het consultatiebureau geweest en ik wist nog dat zijn hoofdomtrek toen 40 cm was. Dit gaf ik aan en ik wilde per se dat ze zijn hoofdomtrek nu weer zou meten. Toen ze dit deed, bleek dat zijn hoofdje in die periode 5 cm gegroeid was. Dit is enorm en zeker niet goed. Ze ging bellen met ons eigen ziekenhuis en we spraken af dat wij ons de volgende ochtend direct om 8 uur moesten melden in het ziekenhuis waar de jongens geboren zijn. Daar kennen ze hen aangezien ze daar als prematuur nog een tijdje opgenomen zijn geweest. Voor ons was het ook een fijn gevoel om daar verder te onderzoeken wat er aan de hand was met Gijs. Er was voor nu geen spoed, dus we werden daarna naar huis gestuurd. Een raar gevoel hadden we erbij. Aan de ene kant was het fijn dat we naar huis mochten en dat de artsen zich dus niet zo’n erge zorgen maakten dat we direct moesten blijven. Aan de andere kant voelde het totaal niet goed en wisten we dat er iets met hem aan de hand was, aangezien zijn hoofd 5 centimeter gegroeid was. We sliepen slecht en bereiden ons zo goed als het kon voor op de dag erna.