Het was een geluid wat ik al heel lang niet meer gehoord had: de ding-ding van de ijscoman. Het effect is echter onveranderd. Er werd hysterisch gekrijsd: "De ijscoman! Vlug, vlug! De ijscoman!" Gedonder op de trap van haastig genomen stappen, rinkelende euro's die uit de wild opengetrokken spaarpot vlogen, te hard opengeslagen deuren. Op dat moment overvalt me, helaas te laat, de realisatie: als volwassene moet ik me niet zo gedragen. 

Vaderdagkado '23: omdat hij altijd zijn leesbril kwijt is.

In een opwelling heb ik mijn tweeling van vijf en mijzelf aangemeld voor de avondvierdaagse. De eerste keer voor mijn kinderen en tevens voor mij. Ik had visioenen van hoe ik daar hand in hand met mijn jongens over prachtige, boomrijke lanen liep, gewarmd door de stralende avond zon. Pratend over de prachtige natuur om ons heen en waar ik bijzonderheden aanwijs - zoals een nestelend pimpelmeesje - ter lering en vermaak en al huppelend, breed lachend de finish over zouden gaan. Voldaan, zonder stress en met mooie herinneringen.

Even een ideetje uitgewerkt: Moeder op z'n mooist