In mijn vorige blog kon je lezen, dat het de uitgerekende datum was, van ons engeltje Jaime. Het was een bijzonder zware dag om doorheen te gaan. Maar nu die dag voorbij is, valt er ook wel een soort last van mijn schouders.

9 juli 2024, een dag om te koesteren, te gedenken, te herinneren, maar ook één om stil te staan bij het grote verdriet, waar we sinds afgelopen 19 februari in beland zijn, toen tijdens de 20-wekenecho bleek dat het hartje van ons zo geliefde kindje niet meer bleek te kloppen.

Wat een rare dag is het vandaag. Wel op een woensdag, wat altijd mijn vrije dag is, mar dat maakt het er niet minder beladen op. Mijn zwangerschapsverlof zou ingaan vandaag, genieten van de rust (voor zover dat zou kunnen met een kindje van 2,5 erbij natuurlijk) en me lichamelijk en mentaal voorbereiden op de bevalling. Ik wilde deze datum niet zomaar voorbij laten gaan zonder er even bij stil te staan.

Gisteren, vrijdag 10 mei, was het dan zover, ik heb mijn allereerste tattoo ooit laten zetten (overigens zonder as, dat vind ik persoonlijk net iets te ver gaan). En wat was het een gevoelige plek, maar dat had ik er heel graag voor over.

In mijn vorige 2 blogs kon je lezen dat ik weer een positieve zwangerschapstest in handen had, precies 2 maanden na het definitieve afscheid van onze Jaime.

In mijn vorige blog kon je lezen dat ik héél eventjes weer zwanger was. Héél even weer blijdschap, en in mijn hoofd bijzondere toekomstplannen gemaakt. En hoe snel deze droom ook weer uiteenspatte...

Zoals ik in mijn vorige blog vertelde, hebben we een geweldige vakantie op de Seychellen gehad.

Wat hadden we er lang naar uitgekeken, deze vakantie. Die hadden we in juli vorig jaar al geboekt. Nog voordat ik überhaupt zwanger van ons engeltje Jaime was.

Gisterochtend hadden we een afspraak bij het crematorium, om de as van onze lieve Jaime op te halen, de wettelijke maand na de crematie is verstreken.