In 2015 raakte ik voor de tweede keer in verwachting. 

Sinds Noor geboren is, voel ik het weer meer. De pijn. De rouw. Het was niet meer zo op de voorgrond. Tuurlijk dacht ik vaak aan Tom, maar het deed niet meer altijd pijn.

Misschien is deze blog veel te langdradig, maar het schrijven heeft iets therapeutisch. Ik vind het fijn om alles op te schrijven wat er gebeurd is.

Inmiddels zijn we een half jaar verder na mijn laatste blog. Ik nam er de tijd niet voor om verder te schrijven. Maar in het afgelopen half jaar is er veel gebeurd.

Angst. Een nuttige emotie als je in gevaar bent. Het maakt je alert, het helpt je bijvoorbeeld om te vluchten of te vechten. Echter als er geen echt gevaar is, kan het behoorlijk vervelend zijn.

Het is eerste pinksterdag 23-05-2021. Ik ben 4 dagen overtijd. Niet zo gek, want sinds de geboorte van Tom is mijn cyclus niet altijd even regelmatig. Toch begin ik te twijfelen; zal ik zwanger zijn? Ik besluit een test te doen, want dan weten we het gewoon.

10 jaar geleden werd ik moeder. Ik was 19 jaar. 

Hoe gaat het? Ik vind dat tegenwoordig zo'n moeilijke vraag om te beantwoorden. Ik weet het antwoord vaak zelf niet en als ik me ellendig voel, zit degene die me de vraag stelt op mijn verhaal over mijn gevoel te wachten? Ik zou voor mijn gevoel soms uren over Tom en alles wat ik voel, kunnen praten.

De volgende dag gingen we met z'n drieën naar huis. Ik vond de autorit naar huis vervelend, want elke keer als Thomas remde of als we over een hobbel reden, schudde het bakje met Tom in het water heen en weer. Voordat we thuiskwamen hebben we beschuit met muisjes gekocht, want ik wilde ook vieren dat we er een zoon bij hadden, hoe verdrietig de situatie ook was.