Oké, voor zover geen gekke dingen. Maar opa en oma komen (ouders van mijn man) en wat krijgt mijn zoon, een autootje van een paar euro... en toen ging mijn bloed koken, ik moet het echt even van me afschrijven en misschien even verduidelijken. 

Daar lig je dan op de verlosafdeling van het ziekenhuis te wachten op de gynaecoloog. Een uurtje geleden waren we nog gelukkig en nu leek de wereld in te storten.

Op dit moment voel ik me heel erg verdrietig, somber, boos en leeg. Ik heb lang getwijfeld of ik  zou schrijven wat er is gebeurd, ook omdat ik al best veel negatieve reacties heb gekregen face to face, maar hier komt het dan toch.

Het liefst zou ik het van de daken willen schreeuwen. Waarom niet 1 keer normaal. Een aantal weken geleden hebben we iets vreselijks meegemaakt. Een heel groot verlies, zo klein maar zo hartverscheurend. Iedere dag nog loop ik rond met een zwaar en bedroefd hart. Mijn kleine boefje zorgt wel voor afleiding, maar soms is het zo ontzettend zwaar en zou ik zo ontzettend graag een arm om me heen willen voelen.