Terwijl mijn dochtertje op school is neem ik mijn zoontje mee naar het Playcafe bij ons in de buurt voor een leuke en sociale ochtend met leeftijdsgenootjes. Al gauw valt me op dat meerdere kindjes aan tafel naast hun ouders zitten. De een op de Iphone, een ander zelfs op een tablet. Tot mijn verbazing lijkt niemand dit vreemd te vinden, terwijl ik mezelf afvraag waarom een kind in een indoor speelparadijs überhaupt een tablet mee moet nemen?

Vandaag was het dan eindelijk zover; de scholen zijn weer begonnen. Om 07:00u ging de wekker en stapten we weer in het leven van orde, routine en afspraken.

Afgelopen week las ik een artikel over Nederlandse kinderen die volgens experts te vroeg naar bed gaan - volgens hen mag het best wel wat later dan 19:00u

Er komt een dag waarop jullie me vragen gaan stellen over deze tijden. Jullie jeugd - mijn hier en nu. Er komt een dag waar we samen naar oude foto’s zullen kijken en waar we praten over de levensfasen waar jullie je niet zo veel van zullen herinneren, maar die ik nooit zal kunnen vergeten. De mooie en chaotische fase in ons leven vol kleine handjes en voetjes, van grote puinhopen en van heel uiteenlopende emoties.

Ik heb vandaag de hele dag schoongemaakt. Letterlijk de hele dag.

Social media. Een kijkje in het leven van iemand die je misschien wel helemaal niet kent. Iemand die je online tegenkomt en waarmee je een klik voelt. Iemand die het ‘waard’ is om te volgen. Een onbekende die je hoogstwaarschijnlijk nooit in het echt zult ontmoeten. En toch heb je waardering voor de personen die je volgt, of niet? Je stelt je voor hoe deze persoon en zijn/haar leven is, gebaseerd op wat foto’s en filmpjes die je bekijkt. Maar wat je niet ziet is wat er tussen al die posts en stories afspeelt.

‘Mama, mama, kijk! Dikke popo.’ En dan wijst hij uiteraard ook nog even uitbundig met zijn vingertje zodat hij er zeker van is dat ik precies weet wie hij bedoelt.

Waar is de tijd naartoe? Oh ja – operaties, herstel, controles, therapie, kinderen opvoeden, het leven weer oppakken na de diagnose borstkanker. Dit is hoe het gaat, twaalf maanden later.

Ben je uitgeput? Oververmoeid? Voel je je soms leeg? Alsof je niets meer te geven hebt?