Ik schrijf deze blog op de terugweg van Oostenrijk. We hebben een fantastisch weekend gehad en kunnen genieten van een Grand Prix die we niet snel zullen vergeten. En terwijl man lief rijdt dacht ik laat ik me ook hier maar even verantwoorden voor de keuzes die ik heb gemaakt. Niet dat ik iemand verantwoording schuldig ben, maar het is nodig. En ik snap het ergens wel. 

Het is eventjes stil geweest. En dat was nodig, even pauze en ademen, want ik heb de afgelopen weken behoorlijk op en neer moeten klimmen tussen onze roze wolk en de bittere realiteit. Ben door elke denkbare emotie gegaan, van puur en intens geluk tot het punt van opgeven en terug vallen in oud cooping gedrag. Maar laten we even terug gaan naar 5 juni, onze huwelijksdag. Want toen stond de tijd voor eventjes stil. De aanloop er naar toe was hectisch, vooral in mijn hoofd was ik een innerlijke oorlog aan het voeren. De kids zouden er niet bij zijn, dat wist ik al. Ik ben een over denker, en heb dat ook flink gedaan in de aanloop naar onze dag. Is dit echt wel wat ik wil? Doe ik er wel goed aan mijn hart te volgen? De buitenwereld ziet het als dat ik mijn partner boven mijn kinderen verkies, maar is het wel zo zwart wit? Echt alles kwam voorbij. Op dinsdag mijn wenkbrauwen en nagels laten doen, want voor mensen die het klein wilde houden hebben we toch nog best veel moeten doen. 

Afgelopen maandag was ik voor het eerst in tijden weer even alleen thuis. Heerlijk relaxen zat er alleen niet helemaal in, want druk bezig met alle voorbereidingen voor 5 juni: ons huwelijk. We houden het klein, vieren het gewoon thuis, maar dan moet het wel netjes zijn. En dan komt mijn dwangstoornis naar boven en moet alle perfect zijn. Dus ja, dan moet ook echt alles gedaan worden. De zwarte jaloezieën waren al een tijdje niet meer gedaan, k*t werk is dat. Ik heb en hekel aan afstoffen en dat is soms ook goed zichtbaar. Terwijl ik bezig was moest ik denken aan de uitspraak van mijn zoon een aantal jaar geleden. Ik moest er weer zo hard om lachen dat de hond mij heel raar aan zat te kijken. 

Hoe hou je je staande als op het ene levensgebied alle puzzelstukjes perfect in elkaar vallen, terwijl als het op de kinderen aankomt de hele puzzel uit elkaar dreigt te vallen? Want dat is precies wat gaande is. Het ene moment voel ik me echt heel sterk en denk ik, fuck deze shit, ik kan de hele wereld aan. En het andere moment moet ik me zelf om kwart over 11 dwingen om uit bed te komen, want er wordt van alles van mij verwacht.

Herstellen doe je zelf, maar niet alleen. Deze term hoor je tegenwoordig overal wel voorbij komen. Maar wat als je complete sociale netwerk weg valt? Natuurlijk is er een huisarts, praktijkondersteuner en in mijn geval al een behandelaar binnen de GGZ. Maar dat is toch anders dan de mensen die je langer en beter kennen en dichterbij je staan. Nu hoor ik je afvragen wat er gebeurd is dat mijn netwerk weg viel en alleen mijn partner overbleef. Op onze zomervakantie heeft zich een incident van huiselijk geweld voorgedaan, waar de kinderen getuigen van zijn geweest en ik een gebroken neus e hersenschudding op liep. Na drie weken apart van hem te hebben geleefd besloot ik om terug naar huis te gaan en door te gaan met onze relatie. Mijn kinderen wilden niet, waren bang en voelde zich niet veilig in ons huis. Ik stond na het incident op standje overleven, kon nauwelijks voor mezelf zorgen of keuzes maken, laat staan voor hun. Zo is de netwerkplaatsing ontstaan waar je in een andere post meer over kan lezen. Voor het incident was ik al in behandeling bij GGZ, voor depressie, burn-out en voor de diagnoses die eerder vast gesteld waren; ADHD, borderline, dwangmatige persoonlijkheidsstoornis en vermijdende persoonlijkheidsstoornis. Maar het huislijk geweld je het feit dat ik de kids niet meer elke dag zag heeft me behoorlijk onderuit gehaald. De overweldiging was echt heel groot, ik was mezelf compleet verloren, vertrouwen was gebroken en mentaal was dit de genadeklap. Suïcide, automutilatie (mezelf snijden), nachtmerries en een heftige depressie overheerste mijn leven. Toen ik besloot door te gaan met mijn relatie snapten niemand dit. Iedereen vond dat ik beter af was zonder, dat ik maar weer opnieuw moest beginnen. Ik wilde dit niet. Ik geloof in het goede van de mens, in verandering en ik heb vanaf het moment dat dit gebeurde altijd geweten dat dit iets is wat ook hij niet wilden. Gelukkig is gebleken dat mijn gevoel gelijk had. Hij kwam tot inzicht dat er hulp nodig was en heeft dit tot op de dag van vandaag ook nog! De afgelopen maanden hebben we samen heel hard gewerkt, individueel en samen. En daar ben ik blij om! 

Hallo allemaal,

Just follow me, I’ll be back with your help 🙏🏽

Afgelopen dinsdag volgde ik de workshop Kintsugi. Ik dacht leuk, doen we wel even, iets breken en weer aan elkaar lijmen. Maar dat liep toch even anders. Wat kwam ik mijzelf tegen! 😥🤯

Hallo allemaal,