Soms, als ik niet kan slapen dan zit ik naast je bed. Ik luister naar je adem en het stelt me iedere keer gerust. Zo onbezorgd, zo vrij.

Nooit had ik verwacht dat mijn lieve peuterpuber als een levende Teletubbie door het huis zou stormen; nog een keer! Nog een keer! En dan heb ik het niet over de Teletubbies. Die vind hij dan gelukkig niet leuk. Maar ondanks dat het al bijna half februari is zijn wij hier in huis nog steeds gezegend met 'zie ginds komt de stoomboot' en de andere honderden sinterklaas liedjes. Ik ken de helft niet eens.

'Zo zet ik mijn Valentijn in het zonnetje'.

Die moeder die een half uur voor haar kind wakker word, haar bed uitgaat zodat ze nog even rustig een bakje koffie kan drinken.

toen we een relatie kregen zei mijn man al maar 1 kindje te willen. Hij heeft dit tot irritants aan toe volgehouden. 

Het ging over het taboe over miskramen. Dat er weinig tot niet (nog steeds!) over gepraat kan worden. Ik deel deze status met in mijn achterhoofd mijn eigen sterretjes. 3 kindjes die ik nooit heb mogen ontmoeten. 3 kindjes die iedere dag nog steeds in mijn gedachte zijn. Waar ik tranen om heb gelaten.. Waar ik deuren om stuk heb gesmeten. Waar ik bijna door het lint door ging. Waar ik voor vechte. Waar ik de wereld voor had gegeven. Waar ik regelmatig over droom. Die 3 lieve kindjes, die ik zo veel liefde had willen geven. Maar wat niet zo heeft mogen zijn. Die lieve kindjes daar weten heel veel mensen niets vanaf.

Wauw wat een super verrassing!

Lief klein ventje, wat heb ik toch een hekel aan je verjaardag.

Maar, de oppas is geregeld. En de laatste keer dat wij zonder die kleine wat leuks gedaan hebben is ook alweer zo'n maand of 7 terug. Dus we gaan toch weg.