Na mijn vorige post over mijn miskraam, is er veel gebeurd. Ik verlangde steeds meer naar een kindje. Maar wist ook dat ik iets met de gevoelens wilde doen. Ik kocht in oktober 2022 het boek ''Als je je kindje verliest in de zwangerschap'' van Miriam van Kreij. Het is een persoonlijk boek om in te vullen en te bewaren. Vervolgens deed ik er niets mee. Ik kon de ruimte niet vinden om te beginnen. Een tijdje later schreef ik hier en daar wat en momenteel ben ik er weer wat meer mee bezig. Ik ben gaan nadenken over een naam voor het verloren kindje en heb er eentje gekozen. Ook wilde ik iets kleins hebben dat het verloren kindje kon symboliseren en kocht een kaartje bij Uitgelijnd.

2 jaar geleden schreef ik een blog over de slaapcoaching die wij hebben ingezet toen Vesper 6 maanden oud was. Toen dachten we dat dat de enige oplossing was voor de moeilijkheden die wij ervaarden. Als ik er nu op terugkijk, besef ik dat het volledig tegen mijn intuïtie indruist. What was I thinking?! Bovendien waren de korte dutjes die zij deed ook heel normaal voor haar leeftijd.

Een miskraam... Ik dacht het nooit mee te maken. En toch is het mij overkomen. En na een jaar zit ik er nog steeds mee.

Vesper sliep al vrij snel na haar geboorte slechter. Eerst kon ze nog in slaap vallen in onze armen en weggelegd worden, of kon ze in slaap gewiegd worden in de kinderwagen of maxi cosi. Toen ze drie maanden oud was, ging ze naar de gastouder en ik hield mijn hart vast. Want hoe zou ze daar gaan slapen? Ik had voor haar eerste dag alles op papier gezet, en over het slapen de tip gegeven om, als ze dus niet in bed wilde slapen, haar in de maxi cosi in slaap te wiegen. Vesper werd 's middags opgehaald door mijn vriend en wat bleek: ze had het fantastisch gedaan! Het was de gastouder 1000% meegevallen en dit bleef. Sinds ze bij de gastouder komt, slaapt ze daar goed. Op een enkele keer na.

De eerste week na de bevalling verliep perfect. Vesper was tevreden, ze dronk goed (dachten we, zie mijn tweede blog) en ze sliep goed. Wel begonnen na enkele dagen de krampjes in de avond, maar dit was te overzien. Vesper kwam namelijk tot rust in de draagdoek en dit wisselden Kevin en ik af. Niets om ons zorgen over te maken, lekker buik tegen buik en zo kon ze dicht bij papa of mama zijn. Ik vond het ook altijd heel fijn om haar in de draagdoek te hebben. Heerlijk zo'n klein hummeltje tegen me aan.

Toen ik zwanger was, wist ik het al zeker: minimaal 1 jaar wilde ik borstvoeding geven. Ik had me ingelezen, had al wat colostrum opgevangen en had in mijn geboorteplan aangegeven haar het eerste uur bij me te willen houden (golden hour), zodat de borstvoeding al gelijk kon starten. Ik wist ook dat ik enkele weken na de geboorte al wilde gaan kolven om een voorraadje op te bouwen.

Mijn zwangerschap verliep fantastisch. De kleine deed het goed, er waren geen complicaties en ze was aan het einde perfect ingedaald. Op 11 juli 2020 was ik uitgerekend, maar Kevin durfde in december al de datum te voorspellen waarop ze geboren zou worden: 17 juli. En dat is dus nog uitgekomen ook!