Het is inmiddels vier maanden geleden dat wij Sam verloren. In die vier maanden heb ik leren vallen, opstaan en weer doorgaan. Van de hele intensieve donkere dagen naar een knoop van verdriet maar positieve gedachtes. Doordat ik mezelf soms een dag of twee de tijd geef om actief bezig te zijn met verwerken van het verlies van Sam merk ik dat de donkere dagen lichter worden. Ze zijn niet meer gitzwart. Ik voel op die mindere dagen het verdriet aan me trekken als een knoop in mijn maag en eindeloze gedachtes en angsten. Toch ben ik dankbaar dat dit veranderd en me beter af lijkt te gaan. In de eerste drie maanden waren de donkere dagen zo heftig dat er geen einde aan leek te komen. Wat daarbij niet heeft geholpen zijn de misplaatste opmerkingen van mensen om mij heen. Die opmerkingen konden een goede dag in een hele slechte donkere dag veranderen.

De dagen na de crematie waren donker en zwaar. Ik weet nog flarden van hoe wij de dagen door kwamen maar meer niet. Het enige wat ik nog wel heel goed weet was de constante vraag, waarom? Wat is er gebeurd? Waarom moest je gaan? Schuldgevoel verteerde me. Had ik niet eerder aan de bel moeten trekken? Had hij dan nog geleefd? Heb ik iets verkeerds gedaan? Iets verkeerds gegeten? Te veel gedaan? Heb ik hem dit aangedaan? Maar ook dat aloude sluimerende gevoel dat ik al die maanden al had gehad. Ik vermoede dat hij het down syndroom had vanaf dat er bij de 20 weken echo uitkwam dat zijn dijbeen korter was dan zou moeten. Dit kan namelijk duiden op een chromosoom afwijking. Maarja dat was maar mijn gevoel. Ik heb dit ook aan de arts en de verpleegkundige gevraagd toen hij geboren was. Je zag het een klein beetje aan zijn wat lage oortjes en de uitdrukking van zijn oh zo perfecte gezichtje. Toen de arts de dag na zijn geboorte aan mij vroeg wat ik dacht zei ik, hij heeft nooit een kans gehad. Dit gevoel had ik heel sterk omdat ik me met de dag minder goed ging voelen tot ik eigenlijk vrijwel niks meer kon. Het gaf mij het gevoel alsof Sam alles van mij nam en ik daardoor geen energie meer over had. Het gekke was dat ik schrok toen ik hem zag toen hij geboren was. Achteraf was dat omdat ik meteen zag dat hij er anders uitzag dan mijn andere kinderen. Begrijp me niet verkeerd, hij was perfectie. Maar ik zag het. 

Nadat wij mijn jongste zoon naar school hadden gebracht waar mijn zus hem in de middag af zou halen zijn wij naar het ziekenhuis gegaan. Stilletjes zaten we samen in de kamer waar alles gereed stond voor de geboorte van onze zoon. Ik staarde naar het aankleedkussen waar het rieten mandje van Sam zou komen te staan. Alles leek zo gewoon maar de situatie was zo ongewoon. 

In de middag zijn wij omringt door familie die ons veel steun en liefde hebben gegeven. Ik kon niet meer nadenken die dag. Achteraf was ik in shock en ging alles langs me heen. Het enige wat er de hele middag nog door mijn hoofd dreunde waren de woorden van de verloskundige, ik zie geen hartje meer kloppen Marjanneke. Keer op keer op keer hoorde ik haar die woorden weer zeggen. 

Op 17 april 2023 moest mijn man voor een operatie aan zijn neus naar het ziekenhuis. Ik was toen bijna 27 weken zwanger. Het was een spannende drukke dag en ik bracht hem naar het ziekenhuis. Omdat het een poliklinische behandeling was liet ik hem daar achter en zou ik hem nadat ik koffie had gedronken bij mijn schoonmoeder weer ophalen. Die middag voelde ik Sam minder maar ik schonk er verder geen aandacht aan omdat Sam wel vaker een dagje rustig was. Ik heb mijn schoonmoeder nog wel een schopje laten voelen. Nadat ik mijn man had opgehaald na de ingreep heb ik hem eenmaal thuis op een stretcher in de woonkamer geholpen. Ik ging aan de slag met koken en tijdens het eten viel me op dat Sam ongebruikelijk rustig was. Normaal was het een klein druktemakertje tijdens de maaltijden. Na het opruimen ging ik uitgeput op de bank liggen. Na een uur vroeg mijn man wat er was omdat ik erg stil was. Ik gaf hem aan dat ik Sam minder voelde. Omdat dit wel vaker voorkwam en ik nogal een paniekvogel ben gaf hij aan dat het vast een rustige dag voor hem was en dat hij lag te slapen. Ik was na de dag uitgeput dus hij stuurde me naar boven naar bed. Omdat de zwangerschap al enige tijd fysiek heel zwaar was en ik me met de weken slechter ging voelen was ik die avond helemaal op en viel ik in slaap. Snachts om twee uur schrok ik wakker en wist ik dat er iets heel erg mis was. Ik voelde nu helemaal geen beweging meer en wat ik ook deed, ik kreeg geen reactie van Sam. Omdat mijn man behoorlijk onder de medicijnen beneden lag te slapen en mijn twee jongens ook sliepen kon ik op dat moment niet veel dan mezelf gerust stellen dat het vast goed zou komen. Ik denk dat ik er gewoon niet aan wilde. Ik kon de waarheid niet aan en daardoor praatte ik mezelf aan dat het goed zat. Ik heb geen oog meer dichtgedaan en de volgende ochtend meteen de verloskundige gebeld. Zij zou rond 9 uur bij ons zijn om het hartje te luisteren.