Ik kwam daar heel snel op terug. Ik ben ongeduldig. Mega. Niet een klein beetje. Maar echt MEGA. Ik heb een hekel aan wachten. Ik raak al geïrriteerd als ik langer dan 5 min in de rij ergens moet wachten of als ik van die slowpokes voor me heb lopen. Dus het wachten op een bevalling… ja niets voor mij.

De eerste keer kreeg ik als cadeau, zwangerschapsjeuk. Tering, excuse my french, wat is dát naar. Soort van waterpokken zonder de pokken. Luizen zonder de luizen. Eczeem zonder de eczeem. Gewoon jeuk, zonder zichtbare reden, Gewoon van, ‘ja ik weet het ook niet, maar alsjeblieft, jeuk, gewoon omdat het kan’.

In de afgelopen 3 jaar is er, uiteraard, een hoop gebeurt. In mijn komende blogs zal ik jullie niet alleen meenemen in mijn leven nu, maar ook in de gebeurtenissen van de afgelopen jaren.

Nu Jaé-Lynn 7 maanden is, lijkt het eeuwen geleden dat ik zwanger was en bevallen ben. Dus even een momentje om ongegeneerd terug te blikken. 

Ben je een meisje? Dan moet je meisjes dingen doen. En meisjes spullen kopen. Je moet eruit zien als een meisje. Je moet je gedragen als een meisje. Want een meisje is nou eenmaal een meisje. Maar wat maakt een meisje nou een meisje? Behalve natuurlijk de genitaliën en (vaak) het uiterlijk verschijn. (Van Dale, 2016) Is het te pin-pointen? Kun je zeggen “nou dát is echt een meisje”. 

Ik noem het verlate mannelijke nesteldrang.

Maar die ik voordat ik een kindje had normaal gesproken niet deed. En ook dingen waarvan ik zei dat ik dat echt noooooit zo doen. Ja, alles veranderd als je ineens zo’n klein hummeltje van jezelf hebt.

Ik weet nog dat ik super verdrietig was toen ik hoorde dat Jaé-Lynn heup dysplasie heeft. En ik kreeg vrij snel veel goed bedoelde berichtjes met dat het allemaal wel goed zou komen. En dat kindjes leren met een spreidbroekje omgaan. Natuurlijk is dit ook zo, maar op dat verse wond moment voel je dat niet zo.

Uhm.. hoeveel handen had ik ook alweer? Twee toch.. Ah ja.. Waarom pak ik dan altijd meer aan dan ik eigenlijk dragen kan?