Na de geboorte van Vera, het uur huid op huid contact, alle controles en het heerlijke douchen (!!), moesten we weer naar een andere kamer verhuizen. We hebben ondertussen 3 kamers gezien in amper 12 uur tijd. Maar dit zal voorlopig te laatste zijn. We instaleren ons voor de nacht en doen lekker even onze oogjes dicht, want we weten dat we niet veel slaap zullen krijgen. Braaf staat er namelijk stipt elke drie uur een verpleegkundige in onze kamer. Even proberen te voeden, luier verschonen, temperatuur meten en suikers prikken. Verschrikkelijk elke keer dat gehuil. Je moederhart huilt heel hard mee. Als we de eerste keer wakker worden gemaakt, is haar temperatuur erg laag. Dus gaan er drie kruiken in het bedje i.p.v. één. De rest van de nacht gaat het gelukkig goed met dr temperatuur. Ook het voeden wil helaas nog niet echt lukken en we hebben maar één borst waarbij we het kunnen proberen. Ze hapt niet goed aan, ook niet met tepelhoedje. Blijven proberen zegt iedereen. Ook de lactatiekundige die we 's morgens even zien. 

13 februari is het zo ver. We moeten ons om 10 uur melden in het ziekenhuis voor het inleiden. Ons is vertelt dat inleiden best een tijdje kan duren. Maar een valentijnsbaby lijkt ons wel wat. Dus nadat we dochterlief 1 hebben afgezet bij de gastouder, melden we ons braaf om 9.45 in het ziekenhuis.

24 januari 2024 zaten we dus in het Erasmus. Hier hoorde we gelukkig meer dan alleen 'het is niet goed'. We hadden het gesprek met een interne oncoloog en een oncologisch chirurg. Ondanks het onderwerp was het een goed en duidelijk gesprek. Het betrof inderdaad kanker, met uitzaaiingen naar de lymfeklieren. Dit was nog niet zorgelijk, want deze combinatie zien ze vaker en we gaan dus gewoon voor genezing. Er waren al wat plannen maar die zijn ook nog afhankelijk van verdere informatie en onderzoeken. Gelukkig werkt alles in dat ziekenhuis erg snel. We hebben diezelfde middag nog bloed laten afnemen, een biopt genomen en een marker laten plaatsen. Verdere scans zijn nog niet mogelijk i.v.m. zwangerschap. 

Tot 23 januari 2024 was ik heerlijk, zorgeloos zwanger van onze tweede dochter. Ik had een beetje dezelfde kwaaltjes als tijdens mijn eerste zwangerschap, dus we wisten al wel hoe we daar mee om moesten gaan. Dat er nu ook nog een peutertje van 2 rondrent, maakt het wel even iets anders. Ik heb al vroeg harde buiken en wat meer last van mijn bekken. Daarom moet ik eind 2023 halve dagen gaan werken. Ik baalde er wel even van, waarom laat mijn lichaam mij nou zo in de steek? Ik wist toen nog niet, dat mijn lichaam mij nog veel erger zou gaan verraden.