In mijn vorige blogs heb ik verteld over onze rollercoaster nadat net na middernacht op nieuwjaarsdag mijn vliezen braken en bij de laatste controle voordat we naar het ziekenhuis gingen (want Sophie had in vruchtwater gepoept) bleek dat Sophie haar hartje niet meer klopte.. 

Ik vond het weer tijd voor een nieuwe blog. Het is ondertussen alweer een aantal weken geleden dat ik mijn vorige blogs heb geschreven en heb daar zoveel lieve en mooie reacties op gehad. Bedankt! 

Nadat ons duidelijk was geworden dat Sophie levenloos ter wereld zou komen, hadden de artsen en verpleegkundigen ons uitgelegd dat de bevalling op de natuurlijk manier plaats zou gaan vinden en dat ik alle pijnmedicatie en ondersteuning zou krijgen die ik zou willen. Normaal krijg je natuurlijk pas een morfinepompje wanneer je op 7 cm zit, omdat deze niet te lang gegeven mag worden. Idem voor de ruggenprik, pas vanaf 4 cm. Maar als ik het zou willen mocht het allemaal op ieder moment.

In mijn vorige post vertelde ik over mijn zwangerschap en hoe deze aan het einde een beetje liep. Spannend, omdat Sophie de eerst voldragen baby van onze hele familie is; wij zijn allemaal (veel) te vroeg geboren dus hoe vreemd het ook klinkt, een voldragen baby voelde voor mij gek en best een beetje eng. Op 28 december was de eerste poging strippen niet gelukt, dus hieronder de rest van het verhaal tot de bevalling. Ik had voor de grap gezegd dat ik, nadat Sophie niet op de uitgerekende datum 29-12 was gekomen, ik dan wel voor de eerste baby van 2023 zou gaan.