Het lijkt net of het in een ruk om is gegaan. 4 jaar lang en de tijd lijkt omgevlogen. Mijn wondertje. Mijn prachtige prinsesje. Ons moet ik zeggen maar aangezien ik het grootste deel van de tijd met je gespendeerd heb vind ik dat ik soms best mijn mag zeggen 🤭

De hele tijd heb ik gedacht , of eigenlijk vertelde ik mezelf dat duurt nog Zo lang. We hebben eerst nog de zomervakantie.

Het laatste wat ik weet is inmense angst. Angst dat ik mijn man en zoon Nooit meer zou zien. Ik keek naar hem , mijn man. Hij had een chirurgisch schort en muts op en zat langs de kant. 

Boem. En daar lag ze tussen het ledikant en de kast. De schrik was groter dan de schade.

Mischien ben ik wel net een vlinder. Ik moet kunnen fladderen maar nu voel ik mij vleugellam. Verlamd door Corona - angst en alles moeten plannen. Ik slib langzaamaan weg in mijn eigen negativiteit.

Met een zwaar hart liet ik vandaag de oudste naar school gaan. Voor mijn gevoel is het te vroeg. Ergens voelt het laf, en voel ik me schuldig dat ik hem maar gewoon laat gaan. De tijd zal het leren. Ik wil het hem ook niet ontnemen, maar ik ben er niet gerust op. 

Ook al zit er 8 jaar verschil tussen ze zijn zo dol op elkaar 💖💙

Bij mijn ouders thuis was pasen echt een ding om te vieren. Er lagen paaskleedjes , er stonden paasstukken op tafel en  overal stonden schaaltjes met lekkers. Als kind werd ik altijd helemaal in het nieuw gehezen. De late ontbijtjes waren superuitgebreide brunches met een volledig gedekte tafel vol heerlijkheden en savond’s aten we ook feestelijk. Er werd uitgebreid gekookt of we gingen gourmetten. Liefst ook met familie erbij en iedereen zag er netjes uit. Echt op zn paasbest. Het enige wat we nooit hadden was een paasboom of tak. 

Wat een  stralende dag weer vandaag 🌞