Trots op mijn mannen, wat dat is wat ik ben. Ik ben gewoon moeder van drie zoons. Voor de buitenwereld voor velen een moeder van twee zoons. Dat is ook gelijk mijn pijnpunt. Hoe betrek je op een gezonde manier jou sterrenkindje bij je gezin. Want ook al is Dex niet hier, ik wil hem als nog mijn liefde geven. Ook hij verdiend mijn liefde, maar hoe doe ik dat. Ik struggel enorm aan ons nieuwe normaal. Leven met de pijn, het verdriet, het schuldgevoel en het gemis, ik vind het pittig. Er gaat geen uur voorbij dat ik niet aan ons mannetje denk. 

Na een emotionele thuiskomst zijn we dood op en gaan we op tijd naar bed. De komende dagen wordt het druk en emotioneel, slaap kunnen we wel gebruiken. 

Maandag ochtend 25 januari, de dag van de inleiding, ik word al huilend wakker. Vandaag is de dag dat het gebeuren gaat. Geen weg meer terug. Weten we het zeker? Hebben de artsen het wel echt goed gezien? Kan er niet meer voor je gedaan worden?

De volgende morgen na de verschrikkelijk zware dag in het Erasmus, word ik wakker met zo een enorm rotgevoel en dan weet je het weer. Het slaat weer in als een bom. Hoe kom ik uit bed, hoe kom ik überhaupt deze dag weer door. Papa zorgt enorm goed voor mij en de jongens. Niks is hem teveel. Om half 10 belt de klinisch geneticus op. Hij heeft wat vragen over eventuele afwijkingen in de familie. Een vriendelijke man die rustig uitlegt wat ze gaan doen en wanneer we de uitslag kunnen verwachten. We spreken af dat hij belt als alle uitslagen binnen zijn, dit kan zo een twee weken duren. Er zit al spoed achter, dit omdat je een zwangerschap na de 24e week niet meer mag afbreken.

Dinsdag 5 januari na toch redelijk geslapen te hebben werden we wakker van de wekker. Ondanks dat de scholen dicht waren vanwege de lockdown, moesten de jongens thuis aan de slag. We wilde voor hun zo veel mogelijk het normale ritme aanhouden. Naast mij hoor ik Jake wakker worden. Mama zegt hij; ‘mijn ogen prikken nog steeds en ik ben nog steeds verdrietig. Ik hoop zo dat je straks blij uit het ziekenhuis komt’. 

Hoe het is gelukt weet ik niet, maar we zijn de dagen door gekomen na de slechte 20 weken echo op woensdag 30 december.

Na een leuke kerst in Corona stijl met familie gehad te hebben, waar iedereen kon zien dat er een jongen op komst was. We fantaseerde over de kerst volgend jaar met jou erbij. Ik voelde je inmiddels ook wel echt heel goed bewegen en aan de buitenkant voelde je dit inmiddels ook. Het heerlijkste gevoel wat er bestaat 💙

Ik ben Maartje getrouwd en mama van drie jongens. Onze derde zoon is de allermooiste ster aan de hemel. In de volgende blogs vertel ik ons verhaal.