Ik had altijd precies voor ogen hoe ik het moederschap invulling wilde geven. Ook door mijn pedagogische achtergrond (studie en werk), dacht ik altijd te weten hoe ik mijn kind wilde opvoeden. Maar toen ik eenmaal moeder werd verdween dat als sneeuw voor de zon. Ik kon de eerste periode amper nadenken, nog niet sterk genoeg om de dingen te doen die ik wilde doen. Mijn baby in bad doen, bij me dragen, bonden. Het moedergevoel was er echt wel, ik wilde mijn kleine alleen maar vasthouden, knuffelen en kusjes geven. Maar aan de andere kant goed ik niet goed (be)denken wat ik wilde en hoe ik het wilde. Mijn hoofd was nog een lange tijd na de komst van de kleine een zeef. Door alle medicatie van de zwangerschapsvergiftiging was ik totaal niet mezelf, ik was niet helder in mijn hoofd en ik wilde zo veel maar het lukte niet. Helemaal nu hij ouder is (10 maanden) merk ik dat ik meer met hem wilde doen dan ik heb gedaan. Ik wilde borstvoeding geven, wat niet gelukt is, buidelen, meer huid of huid contact, in de draagdoek, babyzwemmen, babymassage... maar ik weet ook dat dat achteraf praten is, toen lukte het gewoon niet. De kleine werd na de eerste 5 dagen van zijn leven heel onrustig, overtrekken, zwaaien met zijn armen en schoppen met zijn beentjes. S nachts moeilijk kunnen slapen omdat hij zichzelf wakker hield, na de fles onrustig, huilen en hij gaf melk terug. Dit samen zorgden ervoor dat hij buidelen niet prettig meer vond, laat staan zo'n onrustig mannetje in een draagdoek krijgen. Na het eerste consultatiebureau bezoek kwamen we er achter waar dit onrustig gedrag vandaan kwam en na het starten met Johannesbroodpitmeel werd hij veel rustiger. Maar ook toen zat mijn hoofd nog vol zaagsel en deed ik de dingen die moesten gebeuren maar kon ik niet goed bedenken hoe ik het wilde. Althans zo voelde het voor mij, terwijl mijn zus (zij is zelf kortgeleden moeder geworden) dat ik het geweldig deed. Maar zo voelde dat niet voor mij. Ik bleef maar in mijn hoofd zitten, het gevoel van onrust bleef, weinig concentratie, en het moederschap in combinatie met werk beviel me zwaar. In eerste instantie wilde ik helemaal niet meer terug naar het werk. Ik wil bij mijn kleine mannetje blijven. Toen mijn baby 3 maanden was moest ik weer gaan beginnen, maar wat vond ik dit moeilijk. De kleine achterlaten, alleen bij de gedachte al, brak ik in tranen uit. Dit voelde niet goed. Daarbij kwam ook het gevoel dat ik al jaren heb, mij niet op mijn plek voelen op het werk. Kortweg 4 jaar ben ik al op zoek naar een andere baan, ik wil uit de kinderopvang. Maar tot op heden is dat nog steeds niet gelukt. En ik heb het echt geprobeerd, die eerste weken was ik aan het overleven op werk. Ik was er wel maar ook weer niet. Op mijn werk kon ik mij niet concentreren en dacht ik continu aan de kleine. Ik wilde bij hem zijn en miste hem. Ook al wist ik dat hij in goede handen was (bij de opa's en oma's). Ik had heel veel moeite om hem los te laten. Na ongeveer 3 a 4 weken werken, kon ik het niet meer opbrengen om mij naar het werk toe te slepen. Ik kwam al dagen achtereen huilend thuis met veel emotie in mijn lijf. Ik had mijn leidinggevend opgebeld en gezegd hoe ik mij voelde en dat het niet meer lukte om te werken. Goddank snapte ze het en zag ze ook aan mij dat dit niet zo langer kon. Ik mocht 2 weken met ziekteverlof en in die tijd moest ik mijn rust nemen en nadenken over hoe ik verder wilde. Maar ontslag nemen leek mij het beste maar dat was geen optie. Geen werk betekend geen inkomen en dat brengt ook weer spanning met zich mee.

Mijn zoon is met een keizersnede ter wereld gekomen toen mijn ontsluiting niet vorderde terwijl ik onder narcose was. Ik heb een sterk schuldgevoel omdat ik er niet voor mijn baby was toen hij ter wereld kwam en de weken erna, was ik er ook nog niet helemaal. Ik was lichamelijk niet in staat om voor hem te zorgen en geestelijk nog verdoofd van de medicatie. Daar voel ik mij nog steeds regelmatig verdrietig en schuldig over.

6 januari 2021

4 januari 2021