In een van mijn eerdere blogs heb je kunnen lezen hoe heftig mijn bevalling was. Niet wetende wat me te wachten stond, werd ik na de geboorte van mijn dochter naar de operatiekamer gereden om mijn placenta te laten verwijderen. "Heb ik weer", dacht ik nog.. Natuurlijk bevallen en toch nog een ruggenprik nodig. Terwijl ze me voorbereiden, vragen ze of mijn man weet waar ik ben. Ik leg uit dat hij bij onze dochter is, op de NICU. Hij zal vast niet weten dat ik hier ben. Ze proberen hem te bellen, maar krijgen hem niet te pakken. Ergens denk ik nog, zou dit een slecht teken zijn? Maar ik laat alles maar over me heen komen. Als het echt foute boel is hadden ze dit toch wel laten weten? 

Ik moet even slikken. Ik kan het niet ontkennen. Ze lag op zaal en we mochten niet bij haar blijven. Vanwege corona mochten we op de NICU nog geen eens samen bij haar zijn.

Geduld... Maar wat is geduld eigenlijk? 

Noï, groot wonder..

Weken, maandenlang, vocht ik voor jouw gezondheid. Afgelopen maanden vocht ik voor mijn herstel van PTSS. Waar ik dacht dat ik er met 5 EMDR sessies "vanaf" zou zijn, kan ik ze nu niet meer op 2 handen tellen. Nooit verwacht dat ik bijna een jaar hiermee zoet zou zijn. 

Posttraumatische stressstoornis. 

Midden in de nacht rond 1 uur mocht ik eindelijk van de CTG af. Ik kon niet direct in slaap komen want de adrenaline zat nog in mijn lijf. Ik voelde aan alles dat het niet lang meer ging duren. Vanaf het begin van de zwangerschap was het een achtbaan. Maar deze afgelopen dagen waren niet meer te volgen. Ik voelde de spanning in mijn lijf toe nemen. De angst om te bevallen van een extreem prematuur kwam steeds dichterbij. Daar lag ik dan, helemaal alleen in het ziekenhuis. Mijn gedachten maakten over uren. Van over vermoeidheid van alles wat er die dag gebeurd was ben ik toch in slaap gevallen. Niet veel later word ik alweer wakker en ik voel buikkrampen. Ergens diep van binnen wist ik dat dit geen goed teken was, maar ik was te moe en wilde niet aan mijn gevoel toe geven. Het is nog veel te vroeg voor ons kleine meisje om al geboren te worden.

Het is alweer even geleden dat ik heb geschreven over mijn zwangerschap en dreigende vroeggeboorte. Ik kon het gewoon niet. Hoe dichter ik bij het moment van de bevalling kwam hoe meer ik blokkeerde. Inmiddels heb ik 3 EMDR sessies gehad en merk ik dat de blokkade afneemt. Hoog tijd dus om weer eens wat te schrijven over deze periode.

Ik maak een P voor Prematuur.