Deze blog wordt geschreven net na het emotionele afscheid van Pluisje. Wees gerust, Pluisje was geen konijn, kat of ander huisdier. Nee Pluisje was letterlijke een pluisje, maar voor Iljas die vandaag bij ons was voor een goede 1,5 uur zijn allerbeste vriend. Pluisje moest mee naar binnen, Pluisje moest op schoot en iedereen moest naar Pluisje kijken. Alleen kijken! Niet aankomen! Dat laatste was iets wat zijn kleinere broer op een wat grovere manier heeft moeten leren. Helaas moest Pluis volgens de kleine man wel maar weer naar buiten om daar te spelen in de wind. Daar waar konijnen en honden volgens papa en mama vaak "terug naar de boerderij" zijn, is Pluisje als iemand het vraagt met zijn hele familie nu spelen in de wolken.

Ja lieve mensen, daar zijn we weer! Nu de temperaturen in Nederland toch ook steeds meer op geïmporteerd kwik te lijken lopen wagen we ons toch maar weer eens op eigen bodem, want waarom de airco’s in het buitenland laten lopen als we onze eigen hebben!?

We schrijven deze blog deze keer live vanaf het vliegveld. Niet heel veel bijzonders an natuurlijk, want half Nederland probeert momenteel de kou en regen dat de Nederlandse zomer moet voorstellen te ontvluchten. Het grootste verschil nu is (denken wij) dat wij bij elk douane controle punt elkaar twijfelachtig aankijken of we “business” of “pleasure” moeten antwoorden. En t zijn best wel wat controle momenten.

Bij het beginnen van deze blog dachten we nog, hoe grappig zou het zijn om alle ei gerelateerde spreekwoorden die we kunnen vinden in dit kleine stukje tekst te verwerken. Nou we kunnen zeggen dat het ei daarover is gelegd en dat zijn er wel veel te veel om in één blog te zetten. Dus hoe aanlokkelijk het ook was om "een ei uit iemands gat kijken" te gebruiken, gaan we het deze week verder alleen hebben over een eicel donor.

De afgelopen week zijn mijn zus en zwager weer een weekje met z'n tweetjes op vakantie geweest. Hun jaarlijkse uitje naar de zon, betekende voor ons ook dit jaar weer een midweekje Tuinesïe. Of te wel een paar nachtjes met de kids in huis. Iets waar (gelukkig van beide kanten) ook weer naar uit gekeken wordt.

Zoals Chris in de vorige blog al zei, is er veel gebeurd. Tussen alles wat hij zei in zijn blog en nu is er nog van alles gebeurd. We hebben nog koningsdag en bevrijdingsdag gevierd, logees gehad en zijn er ook met z'n tweetjes nog even tussenuit geweest. En degene die denken dat, dat te veel is om in twee weken te stoppen hebben gelijk. Want we hebben expres wat meer tijd genomen om alles even op een rijtje te zetten. 

Jaaaa, daar zijn we weer! Niet heel lang geleden (nou ja inmiddels wel relatief lang geleden eigenlijk weer) verkondigden we nog dat we nog steeds proberen alleen te pauzeren met schrijven als er grote gebeurtenissen plaats vonden en dat we écht weer een tijdje vaker zouden schrijven. En dan zul je altijd zien; dat lukt niet want die grote evenementen vonden dus weer plaats. Sommigen verdrietig, anderen mooi, allen groots.

De afgelopen tijd zijn we weer in een wat rustiger vaarwater gekomen. Hoewel dat wel lekker is, zorgt dat ook voor wat minder schrijfvoer voor de blog. We hebben er daarom ook voor gekozen om vanaf nu om de week te gaan schrijven. Vandaar dus ook wat verlate paas vreugde. Perfecte timing, nu het Sahara zand en z'n lekkere warme wind het land weer verlaat en we weer een paar dagen met regen binnen moeten wachten.

Zoals Acda en de Munnik ooit al zongen “Zaterdag is de mooiste dag van de week”. Voor ons is het de helft van de tijd maar het begin van het weekend, maar staan we als nog op met een wekker. Want op de zaterdag komt de familie met z’n allen bij elkaar om samen te ontbijten.