Zwemlessen. Elke ouder krijgt er mee te maken en elke ouder denkt er zo zijn of haar eigen van. De één heeft een zoon of dochter die elke week graag dat water in springt en de ander moet wekelijks alles uit de kast trekken om zoon- of dochterlief zo ver te krijgen toch weer dat zwembad in te gaan. 

Het is echt al heel lang geleden dat ik wat schreef. Ondertussen zijn mijn dochters 7 en 5 jaar en denk ik altijd dat ik echt niks bijzonders meemaak dus waar moet ik dan over bloggen? Tot ik mij bedacht; ik heb nooit een geheim gemaakt van mijn rugzakje. Ook niet in mijn eerdere blogs toen ik nog zwanger was en mijn oudste nog een baby. 

Het is zo ver! Ook ik moet er aan gaan geloven. Of nouja onze dochter dan vooral. Een ENORME mijlpaal, wellicht wel 1 van de grootste. Al kan ik dat ook zo ervaren omdat ze ook nooit naar een opvang is gegaan. Maar goed, de tijd van rennen/vliegen vallen en weer opstaan is ook hier aangebroken. De ochtenstress van op tijd de deur uit kunnen. De koffie die ondertussen ijskoffie is geworden. De kleuter die zich meer tijd neemt dan dat er is. Het peuterzusje die nog even dwars gaat doen. Jaaaa ik zie het al voor mij hoor. De 'rustig opstarten'- ochtenden zijn nu voorgoed voorbij. Doordeweeks dan he. 😁 En mijn god wat ben ik benieuwd naar dat hele schoolpleingebeuren waar ik vanaf morgen als echte newbie schoolpleinmama waarschijnlijk enorm op zal vallen. Van alle kanten uitstralend dat ik geen idee heb hoe of wat. Oh mèn! Maar voor het zover is...

Laat ik beginnen met het feit dat ik 2 vrij makkelijke en relaxte meisjes heb. Onze oudste die in oktober 4 word heeft nog nooit, nee echt nooit, een driftbui gehad. Een dramaqueen is ze dan heel soms weer wel maar keihard huilen en stennis schoppen op een parkerplaats, winkelvloer of in keidrukke winkelstraat? Ik heb werkelijk waar geen idee hoe dat is. Dus toen ik zwanger raakte van nummer 2 waren de waarschuwingen overduidelijk ;-) Heel veel mensen om ons heen riepen gekscherend 'wacht maar, die 2e ga je je handen vol aan krijgen!' En stiekem ging ik daar zelf ook wel vanuit uiteindelijk. En ja ze is een wildebras. Met haar bijna 2 jaar ondertussen kan ik wel stellen dat er meer pit in zit dan in haar grote zus. Ik noem haar dan ook niet voor niets onze kleine worstelaar. Want als ze even de kans krijgt zit ze bovenop haar zus. Ze is echt een kleine rouwdouwer. Gelukkig vind Abby dat wel oké en is het op een enkele kopstoot na altijd dikke lol. Maar het is een ruwe tante hoor die Meagan. Maar ze zijn vooral heel makkelijk in het sociale wereldje en in de omgang. 

Zo, het word wel weer eens tijd voor een nieuwe blog. It's been a while. En niet zonder reden. Er gebeurd namelijk niet heel erg veel hier. Niet noemenswaardig in ieder geval. Zoals zoveel mensen zitten wij al sinds half maart voornamelijk thuis. En nouja, niet dat we niks meemaken met 2 jonge kindjes maar het boeit vast niet veel mensen als ik ga schrijven wat onze dreumes allemaal zegt en wat voor streken die peuter des huizes uithaalt. Want het zal elders niet heel anders zijn gok ik. Maar we hebben allemaal natuurlijk niet stil gezeten de afgelopen 2 maanden. Aan het begin van deze corona crisis werkte mijn man een stuk minder. Er was nou eenmaal bijna geen werk. Hij is automonteur en veel klanten bleven thuis. Dus ook minder auto's die gebracht werden en veel afspraken die geannuleerd werden. Er werd dus een noodrooster gemaakt en hij zat meerdere dagen per week thuis. Hierdoor had hij ineens wel meer tijd voor zijn passie. Zijn carina uit 1983 waar hij een mooi project van heeft kunnen maken. Ik heb natuurlijk van al die termen en auto onderdelen geen kaas gegeten maar ik heb door de jaren heen wel steeds meer geleerd en ik vind het ook echt heel interessant. En zodoende kan ik niet anders dan helemaal achter hem staan wanneer hij met zijn auto aan de slag gaat. Al voordat onze meisjes geboren waren had hij deze auto dus hij staat al heel wat jaren op onze oprit (en parkeerplaats, toen we nog in een appartement woonden). De carina betekent zoveel voor hem en ik vind het prachtig om dat te zien. En anno 2020 ben ik niet meer de enige die daar zo over denkt. Onze Abby is, als ze de kans krijgt, niet weg te slaan bij de auto. De monteur in haar, want die zit er dus echt al, staat te popelen om papa te helpen. Bij het zien van alle schroevendraaiers, moersleutels en schroefjes, bouten en weet ik veel wat nog meer allemaal, gaan haar oogjes twinkelen. Ze wil ook graag sleutelen. Nou gebeurd dit natuurlijk niet echt. Ten eerste omdat veel gereedschap niet geschikt is voor een bijna 4 jarige en ten tweede is mijn man wel goed maar niet gek. ;-) Het is uiteraard niet de bedoeling dat ze per ongeluk iets kapot maakt. Maar ze is snel tevreden en met handschoenen aan en een moersleutel kan ze zich prima vermaken. En als papa haar vraagt om iets aan te geven (de veilige materialen dus) dan glundert ze van oor tot oor. Verder zit ze vooral 80% van de tijd in de auto en zingt ze of speelt ze met haar eigen speelgoed. Als ze er maar bij mag zitten.Na maanden lang werken aan de auto is hij eindelijk rijklaar. Cosmetisch gezien heeft mijn man er nog wel werk aan maar dat kan allemaal later. Het grote werk is gedaan en ik weet serieus niet wie hier enthousiaster over is. Mijn man of onze oudste dochter. ;-) Of misschien ik wel?

Nou, kerst 2019 verloopt hier niet helemaal zoals de bedoeling was. En na een zeer uhm indrukwekkend nachtje ga ik het maar gewoon even van mij af bloggen.

Lief klein meisje van ons. Lieve kleine Meagan. Daar was je dan alweer om 03:30 vanochtend. Hard huilend liet je aan ons weten dat je wakker was. Heel stilletjes vloek ik in mijzelf. Maar ik begrijp je liefje! Ik vloek niet omdat ik boos ben. Ik ben alleen moe. En jij kan er niks aan doen dat jij je ellendig voelt.

Huh? Maar je bent toch niet nieuw hier? Nee dat klopt. Maar in die ruim 3 jaar dat ik blog op mamaplaats heb ik vrij 'geheimzinnig' gedaan over onze kindjes. Zo staat in geen enkele blog hun naam genoemd en heb ik ze zoveel mogelijk onherkenbaar op beeld. 

We waren beide (bijna) 7 jaar op het moment dat wij elkaar leerden kennen. Ik was net verhuisd en kwam dus op een nieuwe basisschool en daarmee uiteraard ook een nieuwe klas. Hij werd mijn klasgenootje en gezien hij een jongetje was boeide hij mij op dat moment geen ene moer. ;-) 2 Jaar later, groep 5 inmiddels, reageerde mijn moeder op een advertentie in een krantje. Een andere moeder in het dorp zocht een oppas voor haar dochter en zoon voor tussen de middag en na school. Voelen jullie hem al aankomen? Ja inderdaad! Het bleek mijn future husband met zijn iets oudere zus. Niet dat we toen enig idee hadden wat de toekomst ons zou brengen uiteraard. Want ik vond het maar stom! Ben ook boos op mijn moeder geweest toen. 'Neeeee mam. Ik wil hem echt niet in ons huis. Het is een jongen! Uit mijn klas.' We waren 9 toendertijd.