Ik weet dat ik niet heb geslapen tot de volgende ochtend, want ik weet dat ik ook nog lunch en avondeten heb gehad en even tv heb gekeken. Ik heb nog meer gedaan, maar ik weet zelf niet eens meer wat. Ik weet dat ik vannacht wakker ben gemaakt voor mijn tweede prik aan longrijpers. Ik wist nu een beetje wat ik er van moest verwachten en het was nog steeds verschrikkelijk, maar ik ben daarna direct weer als een blok in slaap gevallen. Ik was echt een soort verdoofd en het voelt alsof ik nu wakker ben geworden na een hele slechte trip.

Eenmaal aangekomen in Utrecht slaat de klok al een uur of 4. Ik ben inmiddels al bijna 9 uur 'onderweg' en kan geen ‘boe’ of ‘bah’ meer zeggen. Ik ga er van uit dat ik eindelijk even kan slapen, maar dat blijkt een naïeve gedachte. Ik moet natuurlijk nóg een keer aan de ctg. Ik kijk haar aan met een blik van ‘heb genade’, maar dat heeft weinig resultaat. Ik ben benieuwd wat ze in Utrecht verstaan onder ‘een half uurtje’. De banden worden weer om mijn buik geïnstalleerd en de baby laat blijken er ook genoeg van te hebben, want die begint er direct een bokswedstrijd tegen. Laat maar goed zien wat voor sterke vent je bent, kleine jongen. Hierdoor moet de ctg alleen weer wat langer duren dan een half uur, maar gelukkig geeft hij zich binnen een uur gewonnen. De klok slaat 5 uur als ik eindelijk (!) mag gaan slapen.

Eenmaal gearriveerd in Leiden word ik gelijk weer een kamer in gereden. Er staan een man en een vrouw voor mij klaar en ik word direct weer op een bed geïnstalleerd. Er is even een korte overdracht tussen de ambulancebroeders en de verpleging en daarna wensen de ambulancebroeders mij sterkte. De verpleegkundigen vragen een beetje door op de informatie van de overdracht en leggen mij het een en ander uit. Wat ze precies vertellen, hoor ik eigenlijk niet eens, want ik wil maar één ding weten: zijn mijn vliezen gebroken? Ze willen eerst een paar testjes doen om het één en ander uit te sluiten aan bacteriën, infecties en weet ik het wat nog meer. Ik mag weer met mijn benen in de beugels en met een eendenbek tussen mijn benen. Voordat ze die kweekjes gaan afnemen, willen ze eerst uitsluiten of het wel vruchtwater is. Daarvoor laat ze een papieren staafje zien. Ik vind het een beetje lijken op zo’n staafje dat je in het zwembad steekt om de ph- waarde te checken of op zo’n heel karig zwangerschapstestje. Ze zweept een keer met dat ding en hij kleurt gelijk pikzwart.

Ik stap mijn auto in en besef me dat het matras tussen mijn benen nog steeds droog is. Je zal altijd net zien dat er niks komt op de momenten dat het nodig is, maar net als vanmiddag komt er nu weer een stroompje bij het uit de auto stappen. Ik doe mijn mondkapje op voordat ik naar binnen stap, want dat is één van de corona-maatregelen. Een andere maatregel is dat er niemand mee mag naar de verloskundigenpraktijk, maar Stephan had ook niet mee gegaan als het wel had gemogen, denk ik. We verwachten allebei namelijk geen bijzonder resultaat van dit bezoek en daarvoor hoeven we dan geen oppas te regelen. Ik denk dat het heel rustig is op de praktijk of mijn klachten worden heel serieus genomen, want ik mag gelijk doorlopen. Ze vraagt of ik het nog heb kunnen opvangen en ik haal de hydrofiele doek tevoorschijn en handig hem over.

Ik kan eigenlijk direct al terecht bij de verloskundige, maar ik heb vanmiddag afgesproken met een vriendin en wil dat niet afzeggen. Ik kan terecht om half 8 vanavond. Prima tijd, denk ik, want dan kan ik mooi Noël nog op bed leggen en ben ik precies op tijd thuis voor de avondklok van 8 uur. Na het maken van die afspraak, onderweg naar mijn vriendin, zing ik luidkeels met de radio mee. De baby reageert er op. Zie je wel? Niks aan de hand. Ik weet alleen niet of hij met die karateschop wil zeggen dat hij het fijn vindt of juist dat ik mijn kop moet houden. Ik bedenk me dat hij het de rest van zijn leven nog zal moeten aanhoren, dus dan kan hij er maar vast aan wennen.

08-03-2021