8 juni 2020, ben ik met 41 weken zwangerschap bevallen van ons plotseling overleden zoontje. Hij was ons eerste kindje. Heel lang hebben we gedacht, durven we het nog? Kunnen wij het nog aan? Nog een keer zo'n helse bevalling? Want je weet, een volgende zwangerschap gaat je niet veel rust geven, maar juist alleen maar angst, spanning, onzekerheid. 

Dit verhaal, gaat van links naar recht en dwars door elkaar heen. Ik ga jullie een beetje vertellen, hoe ik als sterrenmama van Nino met dingen om ga en hoe ik dingen zie. Heel veel mensen, begrijpen (gelukkig) niet hoe ik dingen ervaar en waarom ik zo kan doen. Aangezien ik ook geen prater ben, kan ik het op deze manier een beetje vertellen. 

LISANNES BABY OVERLIJDT AAN STREPTOKOKKEN B: 'WAAROM GEEN STANDAARDTEST IN NEDERLAND?'

7 juni 2020, (precies 41 weken zwanger) s'avonds rond een uur of half 9 begon ik weeën te krijgen. Wij waren thuis, met een hoop familie en vrienden om ons heen. Wij wisten al dat Nino was overleden in mijn buik. Mijn moeder had het ziekenhuis gebeld en van hun moest ik nog maar even wachten. Beduusd hing mijn moeder de telefoon op, maar 5 minuten later heeft ze weer gebeld en gewoon gezegt dat we er nu aan kwamen. Dat was goed. Samen met mijn moeder en vriend gingen wij naar het ziekenhuis. Toen we aankwamen, kwamen wij een bekende tegen, die deed gauw de liftdeur voor ons open, en wenste ons met een blij gezicht heel veel succes, niet wetende dat Nino al was overleden. Eenmaal op de kraamafdeling had ik pas 1 cm ontsluiting. Ik wou altijd in bad bevallen, want ik was zo bang voor een ruggenprik. En geen idee waarom, dit was pas mijn eerste bevalling, dus ik had 0 ervaring. De verloskundigen hadden het bad voor mij vol laten lopen en daar ben ik gelijk ingegaan. Ik weet wat ik mijn moeder en mijn vriend allemaal heb aangedaan deze 25 uur, maar ik kon het niet alleen. Hun hebben mij vanaf de eerste minuut dat ik in bad ging, over mijn rug moeten wrijven, omdat ik lage rug weeën had. Op een gegeven moment weet ik, dat een verloskundige met het idee kwam om met de warme douchestraal over mijn rug te gaan, omdat ze zulke zere handen hadden van het wrijven over mijn rug. Na een aantal uur, ik denk dat het 02.00 uur snachts was, besloten ze dat ik naar een groter bad ging, zodat ze aan beide kanten van het bad bij mij konden zitten. Ze hebben mij in een rolstoel naar de andere bevallingskamer gebracht, het bad was volgelopen. Ondertussen verging ik van de pijn, er werd mij gevraagd of ik het zeker wist dat ik geen ruggenprik wou. (Als ik een ruggenprik nam mocht ik niet meer in bad, omdat je dan geen controle meer hebt over je onderlichaam, dus dan kun je "verdrinken" in bad) ik besloot om dan toch maar een ruggenprik te nemen, er mocht 1 iemand mee, of mijn vriend of mijn moeder. Achteraf hoorde ik dat mijn vriend aan mijn moeder had gevraagd of zij het wou doen, en ik vond dat ook fijner. Met 4 verloskundigen en mijn moeder zijn we naar de afdeling gegaan waar ik de ruggenprik kreeg, eerst kreeg ik een prik die de pijn van de ruggenprik iets zou verzachten, daarna de ruggenprik. Gelukkig heb ik hier de helft niet van mee gekregen, maar van mijn moeder hoorde ik dat ze deze meerdere malen hebben moeten zetten, omdat het niet helemaal goed ging. Uiteindelijk zat hij erin en gingen wij weer terug naar de bevallingskamer. Hier ben ik voor zover in slaap gevallen en weet ik niet heel veel meer. Zwak weet ik nog wat dingen, dat mijn eigen verloskundige een keer binnen is geweest, (zij constateerde dat Nino was overleden en was ook helemaal van slag, na de bevalling is zij ook nog meerdere keren bij ons thuis geweest) en ik weet dat ik weeën opwekkers kreeg, want ik had nog steeds maar 4 cm ontsluiting ofzo, ik denk dat dat om een uur of 08.00 s'ochtends was. Ook weet ik dat er de hele bevalling, de dag en de nacht, mijn hele familie en een aantal vrienden beneden hebben gezeten. Op een gegeven moment, dat weet ik wel weer, was het 16.00 uur s'middags en had ik 10 cm ontsluiting. Ik mocht gaan persen. Maar ik wou niet. Waarvoor deed ik het allemaal? Laat mij met rust, laat mij slapen. Alles was toch al te laat en voor niks, waarom zou ik het dan doen dacht ik? En nu ik dit typ, bedenk ik weer, wat ik mijn moeder en mijn vriend allemaal heb aangedaan. Ik maar lekker slapen en hun zaten daar maar, op mij te wachten.. doodmoe waren ze, dat weet ik zeker. (We waren al zo'n 19 uur bezig) ik zei tegen de verloskundigen dat ik nog even wou slapen. Dat mocht, ze zouden om 17.00 uur weer terug komen. 17.00 uur, daar waren ze weer, ik wou nog even slapen en om 18.00 kwamen ze weer. Ik hoorde ze wel vaag zeggen, 8 uur ga je persen lieve Lisanne. En ja hoor, het was 20.00 uur. Ik weet dat mijn moeder vroeg, hoelang het nu nog zou gaan duren. Niet lang, werd er gezegt. Ze verwachtten zo'n 10 a 15 minuten. Ik bleef maar persen, maar het ging niet. Ik kon het niet. Mijn moeder en mijn vriend stonden aan beide kanten naast mij, en 2 verloskundigen en 1 gynaecoloog. De verloskundigen hielpen mij steeds mijn benen omhoog te doen en mijn moeder en mijn vriend hielpen mij met mijn armen te ondersteunen en met mijn kin op de borst. Ik begreep dat ze Nino met de zuignap wouden halen, omdat het inmiddels al bijna 21.00 uur was. Ik werd extra verdoofd van onderen en ik voelde een knip in mijn bil. 21.45 uur, Ineens zei de gynaecoloog, Lisanne, er komt nu een andere gynaecoloog aan. Ik weet nog dat ik vroeg, hoelang dat ging duren. Ik was op. Ik kon niet meer. Zo'n 10 minuten later was zij er. Ze kwam binnen en riep gelijk, die weeën opwekkers op 10 en het infuus op 0! (Hoorde ik van mijn moeder) ze zei tegen mij, 2 keer persen Lisanne en dan is Nino er. Wederom werd ik weer extra verdoofd van onder en kwam de gynaecoloog met 1 of andere tang, die klemde ze om Nino zijn hoofdje heen, en het was 22.04 uur, 'zijn hoofdje is er' hoorde ik de verloskundigen en de gynaecologen zeggen, nog 1 keer persen Lisanne, 22.07 uur, werd ons lieve kindje, onze allergrootste trots, ons mooiste bezit, oorverdovend stil geboren. 

Sinds kort heb ik toch (hoop ik) de goede hulp die ik nodig heb. Van mijn therapeut moest ik meer verhalen gaan delen. Doordat ik niet praat, probeer ik iets meer van mij af te gaan schrijven.

8 juni 2020 is ons zoontje plotseling stilgeborden na 41 weken goede zwangerschap, dan draait je hele leven in 1 x om. Je bent 41 weken zwanger, alles is altijd goed geweest, totdat het 7 juni 2020 was. 

Liefste Nino, mama's allermooiste kindje,

8 juni 2020..

Wij besloten in juni 2019 dat wij klaar waren voor een kindje. Binnen 2 maanden was het al raak en op 24 september kwamen wij erachter dat ik 4/5 weken zwanger was. 7 oktober kregen wij onze eerste echo en er klopte een hartje! Wat waren wij blij! Ook uit de nipttest bleek dat alles goed was. Op 4 december hadden we een geslachtsecho, onze "voorkeur" was een zoon en die "wens" kwam uit. Onze dag kon niet meer stuk! De dag erna was ik jarig en besloten wij familie en vrienden uit te nodigen om het geslacht te onthullen.