Iets anders wat inmiddels in gang gezet was waren de fertiliteitsonderzoeken. Beide gingen we de medische molen in. Voor David was het snel klaar; helemaal gezond. Mijn cyclus werd gemonitord, er werden bloedafnames gedaan op verschillende momenten in mijn cyclus. Hoewel dit nog maar het voorstadia is van een vruchtbaarheidsbehandeling gaf het een beeld van hoe intensief dat zou zijn. Ik besloot me de komende maanden te richten op werk en na vijf maanden was ik toe aan het volgende onderzoek, een HSG. Daarbij word er contravloeistof in de baarmoeder en eileiders gespoten, en word er op de radiologie een scan gemaakt om te zien of de baarmoeder en eileiders doorgankelijk zijn. Omdat de vloeistof de weg van de minste weerstand kiest, moest het onderzoek afgebroken worden, het ging namelijk in mijn bloedvaten. Er was geen gynaecoloog bij en ik wist niet hoe ik dit moest interpreteren. Omdat ik samen met David op vakantie ging liet de afspraak met de gynaecoloog even op zich wachten, maar het lukte goed om dit volledig te parkeren. Ik was inmiddels veel minder met mijn kinderwens bezig. David en ik hadden het goed samen, ik sliep nog altijd niet zoals voorheen en was weer druk met mijn werk. Sociale activiteiten waren nog altijd eerder een verplichting, waar ik inmiddels prima nee tegen kon zeggen. Alleen de dingen die ik echt leuk vond, afspraken met vriendinnen, uit eten gaan deed ik met plezier maar verjaardagen sla ik nog altijd graag over. Ik begon me steeds meer af te vragen of ik wel op een zwangerschap zat te wachten. Mijn vriendin, ervaringsdeskundig op dit gebied, glimlachte erom. Zij noemde het ‘ontkenning’, iets wat ze helemaal herkende. En dat klopte wel, want hoewel ik niet meer huilde bij elke menstruatie, was er altijd teleurstelling en het gevoel van falen. Mijn cyclus deed rare dingen met me en ik was er al een aantal keer van overtuigd geweest dat ik zwanger was. Maar toen ik op een dag nog altijd niet ongesteld was geworden, bedacht dat ik mogelijk bijna 5 weken zwanger was, besloot ik een test te doen. Deze was positief, en direct wist ik ‘ik wil dit nog altijd super graag’, dit is nog altijd mijn grootste wens’. Het hele idealiseren van een kinderloos leven was een beschermingsmechanisme. Wel was ik verbaasd dat de streep niet zeer donker was. De twee vorige keren deed ik de test ook toen ik bijna een week over tijd was en die waren altijd dik en donker. Ik had het nodig om het even voor mijzelf te verwerken. Tegen de middag zei ik tegen David dat we misschien een filmpje op konden nemen voor mijn jarige zus. De recorder stond aan en op het moment dat David wilde gaan zingen vertelde ik hem het prachtige nieuws. Het filmpje vind ik nog altijd hilarisch, zoveel emoties tegelijkertijd. Maar alsof ik al een voorgevoel had deed ik twee dagen later opnieuw een test. De andere keren had ik dit niet gedaan, maar ik merkte dat ik me niet zwanger voelde. En mijn voorgevoel klopte, de streep was nauwelijks meer zichtbaar. Een biochemische zwangerschap noemde de gynaecoloog het later. Ik vond het jammer, was teleurgesteld , maar meer ook niet. Ik was ook blij dat ik wist dat ik toch echt nog altijd een kinderwens had.

Het is al weer even geleden dat ik een blog schreef en ik twijfelde of ik zin had om verder te schrijven. Maar het verhaal waarmee ik zo’n 9 blogs geleden begonnen ben, het gesprek op de bank van de therapeut, is nog niet af dus besloot ik op nieuw in de pen te klimmen. Want schrijven heelt nog altijd, en de lieve reacties blijven waardevol. Ik moest zelf even opzoeken waar de laatste blog over ging. Ethiopië, op dit moment precies twee jaar geleden. De maanden na thuiskomst vlogen voorbij, voornamelijk met fijne bezigheden. Op 15 december besloten we samen een nachtje weg te gaan. We hebben geen gedenkplek voor Jaël, ons huis hangt niet vol met herinneringen, maar die ene dag wilden we er specifiek ruimte aan geven. Het was een hectische tijd waarin ik wisselend in Antwerpen en in Nederland was en samen met David bij mijn broer verbleef vanwege verbouwingen aan ons eigen huis. Samen zijn en doen waar we zin in hadden kwam even heel goed uit. We besloten een dag naar Middelburg te gaan maar eerst deed ik een test, om te bevestigen waar ik al een week zeker van was. Ik was weer zwanger… Nu vraag ik me wel eens af waarom ik er zo zeker van was, het afgelopen jaar heb ik me zo vaak ‘zwanger’ gevoeld. Maar toen wist ik het en de test bevestigde het. Het mooiste cadeau wat konden krijgen, precies een jaar na de geboorte van Jaël. Ik bedacht dat ik ruim 5 weken zwanger moest zijn en onderweg melde ik me online aan bij de verloskundige en werd er een eerste afspraak ingepland. Die dag fantaseerde we over het nieuwe leven wat groeide en genoten we van elkaar en onze vrijheid.

De maanden erna waren vol met tegenstrijdige gedachten, dubbele emoties en wisselende stemmingen. Ik deed veel leuke dingen, knuffelde zo vaak mogelijk met de baby’s van mijn zus en vriendin, maar maakte ook herinnering kaartjes van Jaël voor degene die ons dierbaar waren en dicht om ons heen gestaan hadden. Bij mijn familie en onze vrienden prijkte deze kaartjes, met een afdruk van zijn voetjes zichtbaar in het huis. En dat waren de dingen waar we troost uit haalde. Deze mensen hielden hem zichtbaar, noemden zijn naam zonder dat ik er over begon. Intussen werd mijn cyclus steeds belangrijker voor me. Waar mijn eerste zwangerschap zo’n spontane verassing was, binnen drie maanden, wat we een enorme zegen vonden, was het spontane nu weg. Iedere week was ik me ervan bewust in welk gedeelte van mijn cyclus ik me bevond. Ik was verwend door zo snel zwanger te raken en verwachtte dit nu opnieuw. Iedere maand rekende ik uit wanneer ik uitgerekend zou zijn als ik nu zwanger zou raken. En bij welke gelegenheid we het zouden kunnen vertellen. ’17 mei was ik uitgerekend van Jaël, hoe leuk als we dan kunnen vertellen dat ik weer zwanger ben!’ Maar het bleef uit ik besloot iets te doen waar ik nu de mogelijkheid nog voor had. Ik ging die zomer naar Ethiopië, waar ik aan de slag kon in een geboortekliniek, en in een groot ziekenhuis in de buurt. Ik keek ernaar uit, verzamelde babykleding waarmee ik uren op de grond zat om setjes te maken en verzamelde geld om het laboratorium uit te kunnen breiden. Ik genoot met volle teugen, en kon me richten op anderen in plaats van op mijzelf. En hoewel het niet de eerste keer was dat ik werkte in een ontwikkelingsland, besefte ik weer extra hoe ik het getroffen had. Met de medische begeleiding, en vooral de acceptatie en medeleven van de mensen om mij heen. Maar toen ik in het ziekenhuis kwam merkte ik op dat ik niet zo genoot zoals ik dat van te voren gedacht had. Dit was mijn grootste droom, als het aan mij lag hadden we nooit een huis gekocht maar waren we gesetteld in één van de Afrikaanse landen waar ik eerder geweest was en wat ooit de reden was voor mijn carrière switch, van sociaal werker naar verloskundige. Het was (nog) niet zo gelopen en ik had verwacht dat ik, nu ik deze kans kreeg, met volle teugen zou genieten. Maar in de plaats daarvan kon ik het niet aan. Mijn hoofd was chaotisch en ik kon me nauwelijks concentreren op wat ik deed. De geuren, de geluiden, de drukte, ik kon het niet. En in plaats van dat ik de leiding nam bij elke nieuwe bevalling, met passie de mama aanmoedigde en deed waar ik voor was gekomen, zocht ik rustige plekken op om zelf bij te komen. Om te ontsnappen aan wat er binnen gebeurde. En ik schaamde me er voor. Want het raakte me diep, de omstandigheden van deze vrouwen, die met z’n twaalven in een grote zaal, op een plastic zeil hun weeën weg lagen te schreeuwen. In paniek, want niemand vertelde hen wat er gebeurde. Er mocht geen zus, moeder of tante bij zijn die hen vertelde dat deze pijn nodig is om hun kind te laten geboren worden. Voortdurend werd hun ontsluiting gecheckt en zodra het 2 a 3 centimeter was werden de vliezen gebroken waarna de vrouwen de rest van de tijd op een drijfnat zeil lagen. Wanneer er 10 centimeter ontsluiting was moesten ze snel naar een andere ruimte lopen, om daar op een van de drie bedjes dat nog vrij was te gaan persen. Vanwege de drukte mocht dit niet te lang duren, en vaak na 15 minuten werd er geknipt en ‘geholpen’ met de vacuümpomp. Als dat niet direct lukte hielp één van de mannelijke verloskundigen door op het bed te klimmen, de knieën naast de het hoofd van de barende vrouw te zetten en zo te duwen tegen de buik. Zodra de baby er dan was moest iemand snel naar buiten rennen om een doek te halen bij de familie, want deze op voorhand mee naar binnen nemen zou vooruit lopen zijn op de natuur. Wie zei tenslotte dat de baby nog zou leven?

De weken verstreken en het leven ging door. Ook wij gingen door. We vierden kerst, gingen schaatsten, pakte ons werk weer op, ik leverde het eerste deel van mijn scriptie in en streepte de 20 weken echo die gepland stond in mijn agenda door. We plantte een boompje op de plek waar Jaël begraven ligt. Een boom die in de wintermaanden in bloei zou staan. Het leven leek licht voor ons, de vreugde en verdriet, we konden er goed over praten, we konden genieten en soms verbaasde ik me er over. Na 5 weken kwam de nacontrole. Ik had er eigenlijk wel zin, alsof alles weer normaal was. Ik ging weer naar de verloskundige, zoals het hoorde. Dat bleek uiteraard een desillusie, we maakte geen echo, luisterde geen harttonen maar hadden het over een nieuwe menstruatie, anticonceptie, ik vertelde hoeveel stuwing had gehad en dat er zoveel melk was. De verloskundige vroeg me of ik een idee had wat de oorzaak nu was geweest. En ik dacht dat hij maar moest vertellen wat de oorzaak was. Hij moest maar zeggen hoe het kwam dat mijn bloedverlies ‘zeker’ niet uit de placenta kwam maar toen de gynaecoloog 3 seconden keek hij direct zei dat het duidelijk was dat het bloedverlies werd veroorzaakt door mijn placenta. Dus zeg jij het maar dacht ik. Maar ik zei dat ik het niet wist en ik ging weer naar huis waar ik de rest van de dag huilend doorbracht.

De nacht dat Jaël geboren was kregen wij via het ziekenhuis de tip om Stichting Still Fotografie te bellen. Maar toen we dat die dag deden bleken ze vanwege Covid niet te mogen werken. Toen mijn vriendin dat hoorde vroeg ze haar vriendin, die de fotografe is van Stijling of zij dit wilde doen. We waren hier onwijs blij mee, op dat moment, maar naar mate de tijd verstreek werden de foto’s steeds belangrijker. Want dat is wat overblijft, een foto, een zichtbare herinnering. Toen het leven weer doorging, en het soms voelde alsof dit helemaal niet gebeurd was, pakte ik de foto’s erbij. Of s’ avonds, als ik niet kon slapen, scrolde ik door het album op mijn telefoon. En dan was het alsof nog geen dag geleden was. Zij kwam diezelfde dag, samen met mijn vriendin en mijn zus. Al die tijd had Jaël in de schaal met water gelegen, afgezien van de keren dat we hem in onze handen namen. Maar die middag legden we hem voor het eerst in zijn ‘mandje’. Mandje… Alsof het om een hondje gaat, maar een kistje was het ook niet. En hij lag zo natuurlijk, met zijn handje onder zijn wang en benen opgetrokken en het raakte me diep. Want waar ik al die tijd genoot van het mooie jongetje in het water, besefte ik dat we hem niet konden houden. We zouden hem gaan begraven, in dit mandje. En hij lag daar zo kwetsbaar, maar tegelijkertijd ook zo vredig. En waar ik eerst een mooi kindje zag in het water, zoals ik dat ook geregeld op stages tegenkwam, zag ik nu mijn baby op een dekentje liggen, roerloos. Zo gingen mijn emoties die dagen heen en weer, van diep verdriet naar blijdschap en trots. En alles werd vast gelegd, met dank aan deze fantastische fotografe.. 

Nadat ik als een blok in slaap was gevallen, werd ik wakker en ik stapte voorzichtig uit bed, met mijn hand beschermend op mijn buik. Zoals elke keer als ik opstond deed ik voorzichtig om zo min mogelijk vruchtwater te verliezen. Niet dat dit hielp, het stroomde er altijd gelijk uit. Uit mijn ooghoek zag ik een emmer staan en ik zag de placenta die erin zat. In een fractie van een seconde realiseerde ik me dat mijn buik, waar mijn hand op lag, leeg was. Dat het niet nodig was voorzichtig te doen. Ik was niet meer zwanger, er was geen hoop meer, Jaël was geboren. Dat besef sloeg in als een bom. Ik rende bijna naar de koelkast, deed hem open en ja, het was echt waar. Het was geen vreemde droom geweest, ik was vannacht bevallen. 

Iedere dag kwam er iemand langs, en iedere dag kreeg ik een echo dan wel een doptone om de harttonen te luisteren. Dat vond ik iedere dag weer spannend, bang als ik was dat hij tijdens mijn krampen overleden was. Inmiddels was het 4 nachten verder vanaf dat ik opgenomen was. Die ochtend was een mijlpaal, ik was 18 weken zwanger. We mochten de harttonen luisteren, maar een lieve zorgverlener stond erop dat de gynaecoloog een echo nam in plaats van de doptone. Die maandagochtend zou er overleg plaatsvinden en ik zat met spanning af te wachten op de gynaecoloog. Dit was voor mij een behoorlijke desillusie. Er kwam eigenlijk niets uit, en toen de gynaecoloog, die ik nog weinig gezien had, ook nog over een ‘vruchtje’ sprak kon ik dat niet meer handelen. Nu kunnen we er om lachen, kunnen we weer relativeren. Maar toen, na avonden van uren pijn en spanning was dit de druppel. Zodra de gynaecoloog weg was gaf ik huilend aan bij David dat ik naar huis wilde. Hoewel ik het daar goed had, was er weinig wat ze konden doen. Het voelde voor mij veilig om in het ziekenhuis te zijn mocht het doorzetten, maar het kon ook nog weken zo doorgaan. Binnen een kwartier pakte we onze spullen in en gaven we aan dat we naar huis wilden. Er werd overlegt en ik kreeg medicatie mee en akkoord mits ik snel naar het ziekenhuis zou komen wanneer de bevalling door zou zetten. Vanwege het termijn kon dit snel gaan en was er een kans dat dit thuis zou gebeuren. Dat wilde ze voorkomen omdat in dit termijn er een grotere kans is dat de placenta niet spontaan zou komen en dit voor ruim bloedverlies kon zorgen. 

-Deel 4- 

-deel 3-